Wie wil zwelgen in een melodramatische snottersfeer en geniet van gematigde bombast in een ingetogen toonzetting zit goed bij het album “Dream Darling” van de Britse formatie The Slow Show. Die stemmigheid, dat is iets waar de gemoedelijke sfeer en de betoverende natuur in het Engelse Lake District tijdens de opnames voor heeft gezorgd. “Dream Darling” is de bekroning van wat The Slow Show momenteel te bieden heeft. En dat is indrukwekkend. Mozes kriebel, dat ik het niet droog hou bij de overdaad aan pathos in het stemgeluid van zanger Rob Goodwin, is dat raar? Een traan die over je wang naar beneden beweegt als het treurwilg broertje van Mark Kozelek of Adrian Crowley met littekens op zijn stembanden krakend van de pijn in het nederige Strangers Now kreunt: ‘Who’s Calling, who’s Calling. Who’s Breaking Your Heart Tonight’. Onbewogen en onberoerd blijven bij de uiterst smaakvol gedecoreerde en verwoestend mooie, onthaastende klanken is er simpelweg niet bij.

Liedjes die op het donkerste moment van de nacht zijn geschreven. Rob Goodwin (zang/gitaar), Frederik ’t Kindt (toetsen), Joel Byrne-McCullough (gitaar), Chris Hough (drums) en James Longden (bas) zijn niet bang stiltes te laten vallen.De schoonheid zit in de details en in de manier waarop accenten worden verschoven. Sober en aanzwellend waar het pianospel, strijkers, blazers en percussie samen met Rob Goodwins dodelijk effectieve bariton zorgen voor een perfecte opbouw. Nieuw licht (This Time/Ordinary Lives) laat The Slow Show schijnen in een meanderende stroom vol geladen emoties door verloren liefdes (Strangers Now/Breaks Today), eenzaamheid (Hurts), verlies (Breaks Today/Bricks), mooi gedragen door het Berlijnse koor Cantus Domus en foute beslissingen (Dry My Bones).

14-11: Tivoli/Vredenburg, Utrecht

www.theslowshow.co.uk

(Johan Schoenmakers)