Voor wie de paasdagen muzikaal wil doorbrengen en liever een meubelboulevard ontvlucht is daar de verlosser Bob Dylan. Op beide paasdagen en de dinsdag er op treedt hij op in de Amsterdamse AFAS zaal. Een weinig tot de verbeelding sprekende naam voor een zaal en een match is het zeker niet, want de zaal leent zich niet voor de rokerige blues en de Amerikaanse klassiekers van Dylan. Maar goed, als je je ogen dicht doet is daar het vertrouwde Bob Dylan geluid, dit keer ook redelijk goed verstaanbaar, en vergeet men de ambiance in de black box van AFAS.
‘Triplicate’ heet zijn nieuwe album; een verzameling van 30 Amerikaanse klassiekers die Hij nieuw leven inblaast. De mooiste studio periode uit zijn leven lezen we ergens. Amerikaanse klassiekers gelijkwaardig aan zijn eigen klassiekers, vindt hij. Ze worden overgeslagen; geen van de 30 nieuw uitgebrachte nummers staan op het programma. Dylan doet de dingen op zijn manier, eigenzinnigheid is zijn troef (geworden). Hij bedenkt zelf wel of hij een Nobel prijs komt ophalen. En het publiek wordt zoals gewoonlijk genegeerd. Prima! Want ondanks de zaal, het strenge mobielbeleid en de licht autistische inslag is het toch Bob Dylan die daar staat en op zijn 76-ste erg goed zingt.
Veel aan Sinatra gerelateerde liedjes als Shadows in the night, All or nothing at all en Melancholy mood die hij met zijn kenmerkende smokey stemgeluid traag, stroperig en soms zelfs zwoel de zaal in ketst. Dylan is een liefhebber van American music en van muziek voor het volk. Teksten geïnspireerd op Shakespeare, dat dan weer wel. En net zoals Shakespeare die tijdens het schrijven van Hamlet ook gewoon aan alledaagse dingen moet hebben gedacht, zo geldt dat ook voor hem als hij zijn literatuur schrijft. Het is ook maar gewoon een professie. Hij gaat zo al decennia mee in de Amerikaanse liedtraditie.
Naast de Sinatra nummers speelt hij nummers als Love Sick, Tangled up in blue, Scarlet town en Desolation row, maar ook Autumn Leaves van Yves Montand en de Johnny Mercer cover That old black magic. De meningen na afloop zijn verdeeld. Er is een wat ondefinieerbare teleurstelling te bemerken, maar ook waardering. Dylan sluit zijn paasavond af met twee toegiften: Blowing in the wind en Ballad of a thin man. Hij had deze concessies aan het publiek beter kunnen weglaten. De nummers zijn net iets te vaak geblowd en de uitvoering raakt kant nog wal. Maar desondanks, het is wel de grootmeester zelf die daar zijn toegiften geeft.
(Floor Baart)
