Vanaf mijn jeugdjaren heb ik een fascinatie voor de indianen van het Noord-Amerikaanse contingent. Een houding die er in een later stadium voor zorgde dat ik extra sympathiek stond tegenover de muzikale verrichtingen van  rocker Link Wray en Robbie Robertson van The Band. Twee jaar geleden kwam ik middels het album Tiny Town voor het eerst in aanraking met de muziek van de indiaanse Amerikaan Cary Morin. Oorspronkelijk afkomstig uit Montana heeft hij tegenwoordig zijn tipi ingericht in de staat Colorado. Vanuit vele invalshoeken hebben mijn collega’s hun licht laten schijnen over zijn verrichtingen. Hij wordt aangeduid als een “native American Taj Mahal” en ook “Dylan Of Durango”, terwijl in blues- en folkkringen zijn gevarieerde gitaarspel wordt vergeleken met de speelstijlen van Eric Bibb, Mississippi John Hurt, Kelly Joe Phelps en Chris Smither. Het zijn ook deze stijlgebieden die een prominente rol spelen in de opmaak van de elf liedjes op zijn laatste album Cradle To The Grave. Negen patente liedjes van eigen hand bieden Morin alle gelegenheid zijn exceptionele talenten als gitarist te etaleren. Dat hij daarnaast een prima vocalist is, bewijst hij niet alleen in zijn eigen liedjes maar vooral ook in gloedvolle vertolkingen van Willie Dixons Mississippi Blues en Nothing Compares 2 U van Prince. In Studio Underground in Fort Collins, Colorado hebben producer Richard Werdes en Cary Morin met Cradle To The Grave een uiterst patent folkbluesalbum toegevoegd aan het erfgoed van de oorspronkelijke  inwoners van de Verenigde Staten.

www.carymorin.com

(Koos Gijsman)