Robby Valentine – een vreemde eend in de bijt – is niet meer in de twintig maar ja, ik ook niet. Begin jaren negentig genoten velen met mij van zowel zijn melodieuze rockballade Over and Over Again als van het naamloze album, waarmee hij een Zilveren harp in de wacht sleepte. Hierna werd het stil in ons land rond Valentine. In Duitsland, Engeland en Japan daarentegen vindt zijn muziek tot op heden gretig aftrek. Op het recente “The Alliance”, de opvolger van het vier jaar geleden verschenen album “Bizarre World”, blijft hij trouw aan wie hij is.

Na een periode van persoonlijke strubbelingen en tegenvallers floreert de over-de-top en theatrale benadering van de orchestrale rockmuziek als nooit tevoren. Kun je daar niet tegen, laat dan deze plaat en recensie met een gerust hart links liggen. Voor wie daar wel tegen kan is de meerstemmige aan Queen refererende dik aangezette zangharmonieën, melodieuze gitaartapijten, drijvende ritmes en een flinke laag kitsch vast en zeker spekkie naar het bekkie. Valentine grijpt op “The Alliance” terug naar de glorietijden van Queen, The Beatles, ELO en John Waite (The Babys). Om eerlijk te zijn blijf ik het album draaien, hoezeer ik me er ook tegen verzet. Het laat mij niet los. Niet tegen mijn vrienden vertellen, hoor.

14-07: Breda, Bel Air
03-11: Capelle a/d IJssel, Capsloc
16-11: Hoorn, Manifesto

www.robbyvalentine.nl

(Johan Schoenmakers)