Bij de eerste draaibeurt van “Their Prime” lijkt het alsof ik naar nieuw werk van The Pixies of Sonic Youth zit te luisteren. Of toch niet? Nee,  het gaat toch echt om een album van Jo Passed uit het Canadese Vancouver.  Een bandje dat speelsheid uit kan stralen, hartverwarmend overkomt met wonderschone pareltjes, maar ook vernietigend uithaalt met vuige, overdonderende gitaar herrie. Ze gaan alle kanten op als een stel jonge honden.

Als het platenlabel Sub Pop iets binnenhaalt, dan is het wat. Als een label zegt dat de Canadese grunge-punk formatie Jo Passed klinkt als een muzikale ontdekkingsreis tussen Lennon/McCartney, krautrock bands als CAN en NEU met vleugjes Sonic Youth en XTC, dan denk ik meteen ‘promopraatje!  Vergelijkingen zijn leuk en tof. De een zal de ontregelende en overstuurde gitaarerupties als een regelrechte hint richting Sonic Youth zien, de ander hoort het hard (fuzz)-zacht trucje en denkt instant aan The Pixies. Of aan de droompop klanken van My Bloody Valentine. Als Jo Passed met dit debuut iets duidelijk maakt is dat het viertal liefhebbers zijn van gelijkgestemden uit het grunge-punk en shoegaze tijdperk.

Los hiervan is de muziek van Jo Hirabayashi (gitaar, piano, zang), Megan-Magdalena Bourne (basgitaar), Mac Lawrie (drums) and Bella Bébé (gitaar) op het debuutalbum “Their Prime” fascinerend te noemen. Soms wat dromerig, danwel vol adrenaline opwekkende distortie, licht experimenteel of psychedelisch, maar altijd met prettige, puntige en brutale liedstructuren.  Om met een cliché te spreken: met melodieën die je bij je keel grijpen. Hoe het ook zij, er hangt een ontegenzeggelijke 80’s-gitaren-zweem over deze band, wat helemaal geen schande is. Waar je bij veel genregenoten op een gegeven moment denkt ‘nu heb ik het wel gehoord’, blijft het bij “Their Prime” van Jo Passed spannend.

26-10: Amsterdam, Paradiso

www.jopassed.com

(Johan Schoenmakers)