Wie kent het nummer “Make me smile”, hét succesnummer van Steve Harley & Cockney Rebel niet? Een nummer dat weken hoog in de Nederlandse hitparade stond. Een nummer dat samen met zijn andere grote hit Sebastian de tand des tijds moeiteloos doorstaat en nog steeds elk jaar hoog genoteerd staat in de top 2000.

Na zijn hits wilde het niet echt meer lukken met de carrière van Harley en raakte hij, ondanks dappere pogingen met singles als  Love’s A Prima Donna en Here Comes The Sun, steeds meer in de vergetelheid.

De periode van de eerste drie albums met mooie aan Cockney Rebel gerelateerde gebeurtenissen zorgden zeker voor een mooie bijdrage aan mijn eigen “Best Years Of Our Lives”. Ik ging, om Cockney Rebel te zien, liftend voor de eerste keer naar PinkPop, woonde als 18-jarige een nachtconcert bij en vond de aansluiting bij de Noordwijkse scene van vrijdenkende, blowende, stappende muziekliefhebbende wereldverbeteraars.

Steve Harley heeft, mede door deze ervaringen, voor altijd een plek in mijn hart veroverd en bezocht door de jaren heen altijd wel één van de Nederlandse optredens. De laatste keer was, na een afwezigheid van zeven jaar, in november 2017 in de Amsterdamse Q-Factory. Het was een nostalgisch weerzien, maar niet meer dan dat. De vonk sloeg niet over, de jeugdherinneringen kwamen ook niet echt tot leven.

Hoe anders was het op zaterdag 24 november in het goed gevulde gebr. De Nobel in Leiden. Het Leidse concert maakte deel uit van een heuse Nederlandse tour van de inmiddels 67-jarige Steve Harley. De eerste aanblik, Harley die gebruikmakend van krukken plaats nam op een stoel, was niet bemoedigend.

Harley, geteisterd door een gebroken heup, had er echter duidelijk zin in. Het begin was overrompelend; een aantal oude favorieten als Judy Teen, The Psychomodo, Sling It en Man It Was Mean werden stevig, vol energie en passie de zaal in geslingerd. Het speelplezier was zichtbaar. Dacht ik vorig jaar bij nummer twee al, hoe lang houdt hij het vol. Dit keer was er geen tijd of aanleiding me dat af te vragen.

Hij oogde aanzienlijk vitaler, energieker, was gedreven, overrompelde de zaal met een waaier aan “hits” (evergreens voor zijn trouwe aanhang) en het speelplezier was groot. Het allerbelangrijkste was dat Harley meer dan goed bij stem was. Zijn stem is door de jaren heen rauwer, doorleefder en raspiger geworden, iets wat zijn nummers (zeker de meer strakke rootsrocknummers) nog mooier en intenser maakt. Dit gegeven gevoegd bij zijn lekker hecht klinkende en inmiddels goed ingespeelde band (nog altijd onder de naam Cockney Rebel), zorgde voor een meer dan mooie en muzikaal hoogstaande avond. Een avond die meer dan nostalgisch was.

Het was vanaf het begin al duidelijk dat we hier niet te maken hadden met een oude rocker, die een cover van zichzelf was geworden. Harley had er zichtbaar plezier in. De band was goed en vulde de muzikale ruimte goed in als die werd geboden. Bovendien werden regelmatig de nummers verrijkt met vooral lekkere solo’s van Barry Wickens op viool en gitarist Paul Cuddeford. De oude meester genoot volop en zag dat het goed was.

Na de pauze werd er gas teruggenomen met minder bekende nummers om de zaal vervolgens definitief plat te spelen met een breed uitgesponnen publiekslieveling The Best Years Of Our Lives, waarin ieder bandlid de ruimte kreeg te soleren. Uiteraard werd Harleys grootste Nederlandse hit, het meeslepende Sebastian, bewaard om het reguliere optreden mee af te sluiten. (Come up and see me) Make Me Smile was een logische en terechte uitsmijter van de avond. 

Harley had ons weten te raken, laten meezingen, aan het dansen gekregen, blij gemaakt  en wat al niet meer. Ondanks dat hij mij in onzekerheid achterliet over het feit wat er nu met de blues is gebeurd, want de traditionele afsluiter Tumbling Down bleef helaas achterwege. Ik verliet de zaal met een grote glimlach. Een glimlach die nog groter werd toen ik een aantal pioneers van de Noordwijkse scene achterin de zaal ontwaarde aan de bar. Oude herinneringen werden opgehaald om toen we huiswaarts keerden, ieder zijns weegs, met elkaar te concludeerden: “Het was een móóie avond!”

23-01: Heerlen, Parstad
24-01: Hengelo, Schouwburg
25-01: Bergen op Zoom, De Maagd
26-01: Uden, Markant

Tekst + Foto’s: Theo Koot