Na de verloren heren hockeyfinale tegen de Belgische ploeg op zondag 16 december kreeg ons land twee dagen later in de Leidse Q-Bus een uitgelezen kans revanche te nemen op onze Zuiderburen. Een dubbel optreden op dinsdag 18 december om het concert seizoen in de zaal aan de Middelstegracht af te sluiten. Een lange neus naar de thuisblijvers (kerst diner of borrel, kerstafsluiting op het werk of andere bezigheden) die het gemist hebben. Zonder verlenging of strafballen trok de vaderlandse Dieter van der Westen de overwinning op de Antwerpse TMGS (voorheen The Moe Green Specials) naar zich toe.  Waar in de sport de verjonging toeslaat had voorman Van der Westen veteraan Ferdi Lancee opgesteld als gastmuzikant en geheime wapen. Je weet wel – bijna veertig jaar terug – die van zijn gelijknamige band, zijn Peter Frampton imago, en componist van de grote hit van V.O.F. de Kunst Suzanne.

Misschien stijf van de zenuwen of last van een jetlag na hun lange reis uit het Belgische Antwerpen stond zanger Peter Lodiers van het septet TMGS geregeld met zijn mond vol tanden. Veel meer dan ‘het volgende nummer is’ wist hij tussen de nummers niet te zeggen. Met zeven man en een uitgebreid instrumentarium (drums, keyboard, pedal steel, gitaren) was er op het Leidse podium weinig bewegingsvrijheid. Gevolg was dan ook, dat de podiumpresentatie van TMGS statisch overkwam en visueel gezien niet bepaald boeiend. De muzikanten stonden vast getimmerd op het podium. Muzikaal zat het optreden van het Belgische gezelschap uitstekend in elkaar, maar miste ik het scherpe randje waar Dieter van der Westen Band wel voor zorgde.  De combinatie van Lodiers’ mooi maar broos en uiterst breekbare falsetto en het repertoire van het recente “Ain’t No Place” zorgde voor een melancholische sfeer in de Q-Bus. Diverse grepen uit het ouder, iets steviger werk van de band deden wonderen. De geboden extra minuten door Hans van Polanen voor een toegift na het afsluitende Loneliness (Ain’t No Place) werd niet begrepen en onbenut gelaten. Hans: misschien volgende keer werken met een bord om de ‘blessuretijd’ aan te geven.

Na een razend snelle ombouw en de intrigerende opener Come Come Come met Noord-Afrikaanse invloeden speelt de Dieter van der Westen Band  een solide set aan melodieuze americana. Hierin was onder meer plaats voor de beste nummers van het eerder dit jaar verschenen album “Me and You”.  Een veelzijdig muzikaal kwintet van Dieter en Eric van der Westen, die samen met drummer Gijs Anders, Joost Abbel (dobro, banjo) en de bijdragen van gitarist Ferdi Lancee als vervanger voor de door ziekte afwezige gitarist Aron Raams op heerlijk ontspannen wijze hun liedjes voor het voetlicht brengen. De verhaaltjes tussen de nummers sluiten hierbij goed aan.  Hoogste tijd voor deze formatie om ook op de komende festivals hun gezicht te mogen laten zien.

Een afsluiting van een concertseizoen betekent ook enkele nieuw aangekondigde optredens voor het komende jaar.

09-04: Zephaniah Ohora & The Time Travellers + Elijah Ocean
09-05: The Greyhounds (ex JJ Grey + Mofro)

Tekst : Johan Schoenmakers
Foto’s: Theo Koot