RSS

(INTERVIEW) A Golden State: het beloofde land volgens Luke Sital-Singh

Ooit liet Luke Sital-Singh weten dat hij wel een ‘deprestifal’ wilde organiseren, een festval met alleen deprimerende muziek. Des te verrassender dat hij binnenkort met een album komt met de alles behalve deprimerende titel ‘A Golden State’. Een eerbetoon aan het zonnige Californië en de blijde gevoelens die de staat oproept.

A Golden State

Een ‘state’ heeft in Engels net als ‘staat’ in Nederlands twee betekenissen: een geografische aanduiding (provincie) en het is een gemoedstoestand (de staat waarin iemand verkeert). Bij singer-songwriter Luke Sital-Singh roept Californië, de Golden State, een blij, ‘gouden’ gevoel op, vandaar de titel van zijn album ‘A Golden State’. “Dat dromerige, blije en positieve dat ik in Californië is iets waar ik graag deel van uit zou maken. Ik bewonder het en voel me ertoe aangetrokken. Binnenkort verhuis ik er zelfs naartoe.”

Liever droef

Dit wil niet zeggen dat de muziek op het album vrolijk is. Die is zelfs vrij stemmig. Somber zelfs. Zoals liefhebbers van Luke Sital-Singh van hem mochten verwachten, zegt hij. “Ik heb op dit album niet het wiel opnieuw uitgevonden. Muzikaal gezien is ‘Golden State’ vergelijkbaar met mijn vorige twee albums. Wie mijn werk kent, zal er waarschijnlijk niet door worden verrast.”

Zelf drijft Sital-Singh graag de spot met zijn voorliefde voor droevige nummers (hij grapte ooit dat hij een ‘deprifestival’ wilde organiseren, met alleen depressieve muziek). In werkelijkheid zijn zijn droevige nummers juist opbeurend, stelt hij. “Er is niets zo erg als iemand die zegt dat je best wat vrolijker mag voelen als je neerslachtig bent. Je hebt behoefte aan iemand die met je meevoelt, niet aan iemand die je wil opvrolijken. Met goede droevige nummers werkt het ook zo. Je brengt mensen in contact met hun gevoelens, waardoor ze zich ervan kunnen bevrijden. Je biedt troost; je verzoent mensen ermee dat er veel led is in het leven in plaats van de schijn op te houden en krampachtig vrolijk te doen.”

Damien Rice

Op zijn vorige twee studioalbums (The Fire Inside, 2014 en Time Is A Riddle, 2017) wist Sital-Singh veel critici te overtuigen van zijn talent. Hij werd vergeleken met singer-songwriters Damien Rice (inderdaad een groot voorbeeld) en geprezen om zijn vermogen om intens droevige songs te maken. Vooral ’21st Century Heartbeat’ en ‘Cynic’ ontvingen veel lof.

Het publiek liep eerder warm voor nummers als ‘Fail For You’ en ‘Killing Me’, getuige de vele streams op Spotify en Youtube.

Minder poppy

Ook op ‘The Golden State’ staan dergelijke droevige annex troostrijke nummers. “Een verschil is wel dat er geen duidelijke single op staat. Ik heb er tenminste bewust voor heb gekozen niet één of twee nummers extra poppy te maken om ze voor een breed publiek aantrekkelijk te maken.”

Wel is al ‘The Last Day’ van het nieuwe album officieel uitgebracht op YouTube.

Maar ook dat nummer moet eerder worden gezien als een onderdeel van een album dan als een apart nummer, aldus Sital-Singh. “Ik hoop ook niet dat dat gebeurt. Dan bestaat het gevaar dat de andere nummers er te veel bijhingen. Terwijl ik juist wil dat dit album als een samenhangend geheel wordt gezien. Want dat is het, meer dan mijn eerste twee albums. Ik hoop dat dit wordt gewaardeerd, en dat het album goed aanslaat. Ik droom er zelfs van dat het zo goed aanslaat dat als ik eenmaal in Californië ben een Oscar-winnend liedje kan maken. Waarom niet? Martin Scorcese mag me altijd bellen. Ik ben er klaar voor.”

https://www.lukesitalsingh.com/

(Jan Bletz)


Comments are closed.