RSS

REISSUES: Green River – Dry As A Bone / Rehab Doll (ep)

greenriverklaar2greeriverklaar34

Eerder dit jaar werden we verblijd met de reissues van de ep “Rehab Doll” (1988) en het volwaardige debuut “Dry As A Bone” (1987). Twee uitgaves van de formatie Green River die toendertijd werden uitgebracht op het Sub  Pop Label. Naast deze twee platen verscheen jaren eerder de debuut ep “Come On Down” op het Homestead label.

Green River stond in de jaren tachtig aan de vooravond van een grootse grunge periode. Jongerige en hongerige wolven die zich op stevige rock ‘n roll muziek gingen storten. Het Amerikaanse bandje bestond uit vijf ongeslepen diamanten onder wie Mark Arm (zang), Jeff Ament (basgitaar), Stone Gossard (gitaar, zang), Alex Vincent (drums) en gitarist Steve Turner (een jaar na de oprichting vervangen voor Bruce Fairweather). Een muzikaal product van zijn invloeden. Van Black Sabbath, UFO, MC5, The Stooges Dio, New York Dolls, The Sonics, het vroege werk van Black Flag tot aan Cheap Trick, Kiss en Alice Cooper.

Green River creëerde een Seattle sound waar dynamiek voorop stond zonder te vervallen in subtiliteit. Een muzikaal huwelijk tussen punk, psychedelica, metal en funk. Verpakt in een intense storm aan bezeten gitaren,  een verwoestend uithalende drummer en  hysterische schreeuwpartijen. Green River was geen lang bestaan beschoren. Zanger Mark Arm (later Mudhoney) wilde chaos, gitarist Stone Gossard en bassist Jeff Ament (later Mother Love Bone en Pearl Jam) wilden structuur en een serieus platencontract binnenslepen. Daar wrong dan ook de schoen.

Waar ik reissues vaak vind rieken naar geldklopperij is er voor mij geen discussie mogelijk over de duidelijke relevantie van deze twee apart uitgebrachte versies. Fraai voorzien van een boekwerkje met verhalen uit die roerige tijd. “Rehab Doll (ep)” en “Dry As A Bone” bevatten  interessante selecties aan bonusmateriaal waaronder nooit uitgebracht werk, de versie van de band van David Bowie’s Queen Bitch en pre productie eight-track demo’s van de ep die volgens Gossard veel opwindender klonken dan de originele opnames.

Een ieder moet maar voor zichzelf uitmaken of hij/zij ruim een uur (per cd) aan een enorme bak aan opgeklopte, onsamenhangende, heerlijke pokkeherrie van de bovenste plank niet teveel van het goede vindt. Niet wereldschokkend, maar wel uitgaves met een historisch besef.

(Johan Schoenmakers)


Comments are closed.