Amos Lee maakt al jaren prachtige liedjes. In zijn repertoire zoekt hij het grensvlak tussen jazz, soul, country en folk. Dat bracht een aantal fraaie platen voort en – ondanks een gebrek aan hits en aandacht in de pers – een redelijk grote populariteit in ons land. Optreden in Nederland doet hij weinig. Vijf jaar geleden speelde de singer-songwriter uit Philadelphia voor het laatst in Paradiso. Toen nog met een vijfkoppige band, nu vult hij zonder zijn begeleiders drie avonden de Amsterdamse poptempel aan de Weteringschans.
Het oogt ongemakkelijk. Een podium met daarop twee akoestische gitaren, een klein tafeltje met plectrums en een microfoon. Vooral omdat niet was aangekondigd dat de begeleidingsband van vijf jaar geleden dit jaar thuis zou blijven. Het lijkt een onmogelijke opgave om Paradiso in deze intieme setting te betoveren. Zeker na de indruk die Amos Lee in 2014 maakte. Te midden van een kletterend glas op de Amsterdamse vloer hangt het publiek zijn lippen. Er wordt amper door de aanwezigen gefluisterd. Wat een stemgeluid. En vooral wat een krachtige nummers, die volledig tot zijn recht komen.
Met een makkelijk akkoordje brengt Amos Lee een swingend stukje muziek in ‘Street Corner Preacher’. Vanavond zijn de teksten goed te volgen. Dat maakt het “working class” verhaal nog beter. Een nummer dat tekstueel ook bij Bruce Springsteen zou passen. Brengt hij het in ‘Street Corner Preacher’ nog enigszins energiek, op andere momenten lijkt de tijd stil te staan. De prachtige stem van Amos Lee betovert volledig. Bijvoorbeeld tijdens ‘Keep It Loose, Keep It Tight’. Een jazzy liedje dat vanavond volledig wordt gedragen door de prachtige, gemakkelijke soulstem van Amos Lee.In een ontspannen sfeer kunnen er ook verzoeknummers worden ingebracht. Met dank aan een enthousiasteling in het publiek speelt de zanger onder ander een mooie versie van ‘Black River’. Niet het bekendste nummer. Het repetitieve ritme en mijmerende teksten over zorgen en eenzaamheid is echter prachtig.
Muziek als deze vraagt om aandacht. En dat krijgt Amos Lee vanavond volledig. Tevreden constateert hij dat het muisstil is tijdens de nummers en dat er tussendoor wat geroezemoes is. Dat is aanleiding voor Amos Lee om op zijn gemak zo nu en dan ook wat grapjes te maken. Het resultaat is een ontspannen sfeer waarin de muziek van Amos Lee op een manier tot haar recht komt die nergens anders zou lukken. En die maar weinig andere artiesten hem na zouden doen. Als laatste nummer speelt Amos Lee een prachtige uitvoering van ‘A Change Is Gonna Come’. Amos Lee ontroert en raakt ongetwijfeld vele harten. Paradiso op haar mooist. Het is te hopen dat hij nog lang in verschillende zalen van dit formaat blijft spelen.
www.podiuminfo.nl
(Karst Jaarsma)