RSS

Interview met Gregory Alan Isakov: Onder de indruk van eigen succes

In het kader van ‘aftellen tot de tweede editie van Once In A Blue Moon’ herplaatsen wij een twee jaar geleden gehouden interview met Gregory Alan Isakov, die ook op het festival in het Amsterdamse Bos zal aantreden.

 

Gregory Alan Isakov krijgt juichende kritieken en heeft een miljoenenpubliek op YouTube en Spotify. Hoe het komt dat hij zo populair is? “Ik kan alleen maar dankbaar zijn. Die mensen moeten er toch moeite voor doen. Een kaartje bestellen, een eind komen rijden, zien een parkeerplaats te bemachtigen in de drukke stad. En dat allemaal voor mij. Het is haast niet te bevatten.”

gregory

Als muziekjournalist word je bestookt met mailtjes en telefoontjes van persagenten, PR-bureaus en imagodeskundigen die de artiesten uit hun stal naar voren proberen te schuiven. Ook (juist?) minder bekende artiesten krijgen zo’n imagoversterkende behandeling, en dan lees je ‘het is hard gegaan’ met die en die, of dat Elton John onder de indruk is (of Paul McCartney of zo’n andere positief ingestelde wereldster) en dat die en die binnenkort daar en daar optreedt maar dat die en die voor jou nog wel een gaatje heeft in zijn drukke agenda. Maar al te vaak blijkt de artiest in kwestie nog niet eens een album te hebben uitgebracht, heeft hij in het voorprogramma van een niet eens heel beroemde artiest gestaan of deelde hij toevallig een opnamestudio met een beroemde band.

Je weet als muziekjournalist kortom dat je op je hoede moet zijn als je een persbericht krijgt waarin gejuicht wordt dat het zo hard is gegaan met die en die. Mijn achterdocht was groot toen kortgeleden een bericht verscheen dat ene Gregory Alan Isakov binnenkort in Paradiso optreedt, met als voornaamste aanbeveling dat het zo ‘hard is gegaan’ met hem. Ja, ja het zal wel weer, dacht ik. Maar verknopt! Het ís hard met Gregory Alan Isakov gegaan. Dat wil zeggen: hij is in betrekkelijk korte tijd – sinds zijn in eigen beheer uitgebrachte ‘Rust Colored Stones’ uit 2003 uitgegroeid tot een heuse ster. Op YouTube heeft zijn vorige album ‘The Weatherman’ meer dan een miljoen hits en ‘That Sea, the Gambler’ uit 2007 zelfs een kleine drie miljoen. Op Spotify schijnt hij meer dan een miljoen ‘followers’ te hebben en zijn z’n nummers ruim 80 miljoen keer beluisterd.

Isakov is er zelf ook van onder de indruk. “Echt? Ik had geen idee. Zelf heb ik geen Spotify en volg ik het niet zo”, zegt hij. En hoe het komt dat hij zo’n weerklank vindt? Eens te meer blijkt dat artiesten in de regel aanzienlijk nuchterder zijn dan de opgewonden standjes die media-aandacht proberen te krijgen. Isakov heeft geen enkel idee wat al die luisteraars aanspreekt. En hoe het komt dat het concert in Paradiso verplaatst is van de kleine naar de grote zaal vanwege de grote belangstelling? Ook geen idee. “Ik kan alleen maar dankbaar zijn. Die mensen moeten er toch moeite voor doen. Een kaartje bestellen, een eind komen rijden, zien een parkeerplaats te bemachtigen in de drukke stad. En dat allemaal voor mij. Het is haast niet te bevatten.” Isakov laat een diepe, eerbiedige stilte vallen.

Indirecte communicatie

Zo’n stilte is een verademing vergeleken bij de luide en zelfverzekerde verkooppraatjes van de mannetjesmakers die Isakov proberen te pluggen. Maar lastig is het wel om zo een zinnig gesprek te voeren. Hij is, dat moge duidelijk zijn, niet bepaald iemand die rechtstreeks antwoord geeft op vragen. Dat zit er eenvoudigweg niet in bij hem; hij houdt er een indirecte, omcirkelende manier van communiceren op na. Niet alleen als persoon, in de dagelijkse conversatie, maar ook als muzikant, die nummers schrijft met lastig te begrijpen teksten.

Neem een nummer als Amsterdam, een van de populairste nummers op YouTube. Dat zal wel over Amsterdam gaan, zou je zeggen. Maar zo eenvoudig ligt het niet. “Het is opgenomen in Hoorn, en dat is toch min of meer in de buurt van Amsterdam. Niet dat het over Hoorn gaat. Eerder gaat het over de verwondering die ik voelde toen ik op een zomerse dag mijn schaduw gadesloeg. Al weet ik niet zeker of dat wel het onderwerp is. Weet je, als ik een nummer schrijf, dan laat ik me leiden door mijn intuïtie. Mijn teksten bestaan vaak uit flarden. Zo werkt dat bij mij. Ik heb een enorme bewondering voor artiesten als Bob Dylan en Bruce Springsteen die een verhaal met een kop en een staart kunnen vertellen. Ik kan dat niet, mijn nummers zijn veel associatiever.” In het algemeen gaan de nummers van Isakov over alledaagse gebeurtenissen, waar ieder ander schouderophalend aan voorbij zou gaan. Maar hij wil juist laten zien dat zelfs de meest gewone gebeurtenissen bijzondere waarde kunnen hebben, zo lijkt het. In zijn eigen bewoordingen: “Ik probeer de luisteraar ‘ergens’ mee naar toe te nemen.”

gregory4

Verwante ziel

Voor wie Isakov per se in een hokje wil stoppen: het meeste heeft zijn muziek waarschijnlijk weg met die van Leonard Cohen. Springsteen is Isakov’s grote voorbeeld, zegt hij, en net als Springsteen laat Isakov zich volop inspireren door folk, country en blues. Maar Cohen is eerder een verwante ziel. Poëtische teksten, simpele en door z’n eenvoud ontroerende muziek, gedragen door een stem die niet bijzonder krachtig is of een groot bereik heeft maar op een of andere manier wel enorm expressief – Isakov heeft het allemaal, net als Cohen. En, al weer net als Cohen, op een of andere manier passen de melancholieke stem en muziek uitstekend bij strijkers en andere klassieke instrumenten.

Luister maar naar zijn laatste plaat, ‘With the Colorado Symphony’, een prachtplaat die herinneringen oproept aan de live-opnames van Leonard Cohen met orkest. Isakov verbaast zich erover dat de plaat zo goed gelukt is. “Ik probeer altijd veel rust en ruimte in mijn muziek te houden – zoals Springsteen dat ook doet op een plaat als ‘The Ghost of Tom Joad’. Ik wil dat de nummers ‘ademen’. Met een orkest moet je oppassen, want voor je het weet plammuur je alles dicht. Dat is gelukkig niet gebeurd.”

Hoe Isakov dat voor elkaar heeft gekregen? Ontwijkend antwoord, gemompel. Maar – wat veel belangrijker is – het is hem goed gelukt, geweldig goed zelfs. Zoals een recensent juichend schreef: “If any album is able to make my stomach do a somersault once, then I consider that a victory. THIS album makes my stomach do at least one somersault on every single track. It’s a fucking gymnastics class in there.”

(Jan Bletz)

27-11-2018: Amsterdam, Paradiso
28-11-2018: Groningen, Oosterpoort


Comments are closed.