RSS

Dylan LeBlanc – Renegade

Renegade

Amerikaanser klinkend kan bijna niet. Het door producer Dave Cobb vakkundig gladgestreken rockalbum van de uit Lousiana afkomstige Dylan LeBlanc. De eigen pers loopt helemaal weg met “Renegade”. Kwistig strooiend met superlatieven krijgen ze waarschijnlijk een behoorlijke stijve ervan. In de notitieboekjes van onze vaderlandse scribenten staan grotendeels ‘maren’, ‘haken’ en ‘ogen’. Die horen liever het zuigende en dromerige geluid van LeBlanc.

Van mij mag het los gaan. Zeker nu hij zijn tourband The Pollies de studio in heeft gesleept om hem bij te staan. Maar ik had op een ander resultaat gehoopt dan op de wijze hoe producer Dave Cobb in de studio te werk is gegaan. Het geluid van “Renegade” vervalt dan ook geregeld tot een onoverzichtelijke brij aan instrumenten, waarop een dikke vette laag aan galm is gezet.

Met name aan het begin van deze plaat met nummers als Renegade, Born Again en Bang Bang Bang krijg ik qua sound het idee dat ik naar een willekeurig album van Bryan Adams of Tom Petty’s “Damn The Torpedoes” zit te luisteren. Moeten we daar blij mee zijn? Och ja, er zal altijd een markt zijn voor dit soort bombastistische, hitparadevriendelijke rock ‘n roll. Gepolijst vakwerk, dat zeker, maar mijn jonge heer zakt ervan in.

Even voor de duidelijkheid om toch iets positiefs te melden. Ook op “Renegade” laat Dylan LeBlanc horen het schrijven van liedjes met sterke zang- en melodielijnen niet te zijn verleerd. Het nieuwe materiaal van LeBlancs laatste wapenfeit klinkt buitengewoon melodieus en lichtvoetig. Zijn kenmerkende en oorstrelende falsetto past wat mij betreft prima bij de vileine gitaarmuur van The Pollies. En het laatste gedeelte van “Renegade” komt goed uit de hoek als vanaf Sand and Stone  het gas er wat af gaat en de producer even weg lijkt te zijn van het mengpaneel voor een toilet- en koffiepauze.

24-08: Amsterdam, Once In A Blue Moon Festival
07-09: Enschede, Tuckerville

www.dylanleblanc.com

(Johan Schoenmakers)


Comments are closed.