Het aanbod was weer fantastisch op de 23e editie van het Take Root festival. Het nadeel van een festival is dat er keuzes gemaakt moeten worden. Nu viel dat dit jaar wel mee. Ik ben erg van ingeplugde en versterkte instrumenten en veel minder van mannen en/of vrouwen (ik weet dat ik nu de torn over mij heen krijg) met een akoestische gitaar. Op Take Root waren de semi-akoestische settings veelal parallel geprogrammeerd met de stevige electrische rock.
Rond zeven uur was er wel een dilemma: The Delines en/of Lilly Hiatt. Ik begon in de kleine zaal met The Delines. De Amerikaanse band was eerder te zien in 2015 en maakte toen al de nodige indruk. Toen werd rijkhalzend uitgekeken naar het nieuwe album. Helaas raakte Amy Boon, de zangeres, betrokken bij een ernstig auto-ongeluk Het duurde geruime tijd voordat het geplande album kon worden afgerond.
Begin dit jaar verscheen, na de noodgedwongen pauze van ruim drie jaar, “The Imperial”. Een album vol ballads van de hand van gitarist Willy Vlautin, waarin Amy Boon excelleert met haar prachtige, warme en soulvolle stem. Net als tijdens de concerten eerder dit jaar lag de nadruk tijdens het optreden op het Take Root festival op dit album, aangevuld met nieuw en oud werk. De set was misschien te veel een voorstelling. Een verzameling van bloeimooie en goed uitvoerde songs, songs die live nog meer diepgang meekregen.
Het stemgeluid van Boon stond als een huis. Zij wist de zaal ademloos in haar greep te houden. De steelgitaar van het album werd vervangen door de electrische gitaar. Iets wat zeker geen slechte keuze was en de sferische muziek (men noemt het countrysoul) ten goede kwam. Net als het rollende orgel en de trompet. The Delines hield ook mij in de greep. Ik wist mij – ingegeven door mijn behoefte aan een portie rock – uiteindelijk toch los te worstelen. Mijn reisgenoten in de kleine zaal achterlatend, om na afloop hun jubelende verhalen aan te horen. Voor een van hen was dit hét hoogtepunt van Take Root 2019.
Tekst + Foto’s: Theo Koot