Het Australische Dead Can Dance is voor mij één van de sleutelbands, die op imponerende wijze de poorten naar de gothic, dark wave, en feeërieke wereldmuziek hebben opengezet. Onaardse klanken met een klassieke invalshoek. Bepalend voor hun sound is de etherische zangpartijen van Lisa Gerrard en het donkere, gedragen stemgeluid van Brendan Perry.
In hetzelfde straatje opereert zo’n twintig jaar de Frans/Armeense formatie Deleyaman, die met het recente “Sentinel” wat mij betreft dit jaar een van de mooiste zweefplaten tot nu toe hebben uitgebracht. Opgebouwd rondom het Armeense blaasinstrument de duduk (Gerard Madilian), het basspel van Guilaume Leprevorst en de glansrollen van kernleden Beatrice Valantins kalme en sensuele zangpartijen en multi-instrumentalist/vocalist Aret Madilian. Afwisselend gezongen in de Engelse en Franse taal.
In de vorm van geluiden, vogels, onweer en wind geldt de natuur als voornaamste inspiratiebron voor het achtste album van Deleyaman. Een weerspiegeling van de natuurlijke leefomgeving van Beatrice en Aret. Een devies om de ogen te sluiten, een beetje onderuit te zakken en “Sentinel” rustig op je in te laten werken. De gastbijdragen van Brendan Perry (Dead Can Dance) op de Griekse bouzouki (The Valley) accentueert de schoonheid van het nieuwe werk.
www.deleyaman.com
(Johan Schoenmakers)