Ik vraag mij na diverse luistersessies van “Birthmarks” af of ik het solowerk van de Ierse zangeres Hilary Woods wel mag koppelen aan haar verleden als twintig jarige bassist in de alternatieve rockband JJ72. Het verschil tussen deze twee werelden is immens groot – zo ver verwijderd van elkaar. Waar zij in die tijd door de bladen werd geportreteerd als een popsterretje met nietjes door haar navel en dikwijls met haar band te gast was bij BBC’s Top Of The Pops markeert haar solowerk meerdere facetten met een medidatief karakter. Van zacht tot korrelig.
Geef een artiest de kans om tien jaar lang geen muziek meer te maken, haar dromen na te jagen in een wereld van literatuur, kunst en film en de kans is groot dat ze zal terugkeren met een geheel andere visie of estethiek. Want met de opvolger (Birthmarks) van haar solodebuut “Colt” uit 2018 ´in the pocket´ laat de inmiddels veertig jarige muzikante, songwriter en geluidsarchitect horen vooral het experiment niet te schuwen. Haar nieuweling gedijt dan ook niet op de achtergrond, maar heeft vanwege de enorme intensiteit de volle aandacht nodig.
Het nieuwe album van Hilary Woods is zowel bij haar thuis in Dublin opgenomen als in de Oslose studio van de Noorse producer Lasse Marhaug. De hoesfoto van haar zwangerschap is gemaakt door Woods´vriendin Emma Martin. Het beeld symboliseert de geboorte en wedergeboorte. “Birthmarks” is uitgebracht via het onafhankelijke Amerikaanse platenlabel Sacred Bones Records. Een perfecte match lijkt mij, daar filmcomponisten onder wie John Carpenter en David Lynch, maar ook artiesten met doominvloeden (Marissa Nadler, Moon Duo, Jenny Hval, Psychic TV, Zola Jesus) hieraan zijn verbonden. Een veilige thuishaven voor donkere klanken en een label waar doemdenkers blij van worden.
Je hoeft niet veel verbeelding te hebben om deze plaat als een soundtrack te bestempelen voor je eventuele wandelingen door mistige landschappen. Geïnspireerd door veldopnames, beelden uit de naoorlogse wet-plate fotografie en het verborgen leven van de bomen. Het mistroostige openingsnummer Tongues Of Wild Boar zet dan ook direct de sfeer goed neer. Te midden van brandend hout, strijkers, daverende drumbeats die soms als een pulserende hartslag voelen en het kenmerkende lage register van de Ierse zangeres.
Het onheilspellende terrein dat Woods verkent is in de eerste plaats van persoonlijke aard. Een proces van zelfontdekking en een spirituele, artistieke wedergeboorte. Bovendien was zij hoogzwanger tijdens het schrijven en opnemen van het album. Die ervaring brengt ze vooral op Orange Tree op een angstaanjagende manier over.
I am afraid, it’s growing inside of me
An open orange grove harvesting a seed
My body knows I can’t make it out
It grows and it grows
Maar ja, dat kan net zo goed ook worden geïnterpreteerd als een gevoel of een verlangen in plaats van een mensenleven. Het overwinnen van de innerlijke angst onderstreept de plaat, waardoor het een verontrustende, maar oprechte luisterervaring wordt. Gevolgd door donderend en verontrustend gerommel (Through The Dark), dreigende drones (The Mouth) en een laatste uitbarsting met knetterende baslijnen en een kwaadaardige massa aan ruis (Cleansing Ritual), waarna deze plaat met een pianoballade en raadselachtig gefluister zachtjes uitdooft.
“Birthmarks” is een album om in te verdwalen. Inderdaad moeilijk om niet in te verdwalen. Dit is waar het album je echt heeft, het midden waar er geen weg terug is en je je gedwongen voelt om te blijven volgen. Hilary Woods is hier de meester in en creëert genoeg mysterie in haar muziek om het interessant te houden.
www.hilarywoods.com
www.konkurrent.nl
(Johan Schoenmakers)