Ik kom vier en een halve maand na het verschijnen van “Silver Tongue” op de proppen met een stukje over het laatste album van Torres. Ik zit er niet mee. Het lijkt mij geen type dat erg hard om muzikale aandacht schreeuwt. Oke, het album heeft zijn actualiteit verloren, maar door de streamingdiensten blijft een recensie, naar mijn bescheiden mening, langer relevant. Langer dan in de tijd dat de etalages van de platenwinkels volhingen met de nieuwste releases.
Torres heet in werkelijkheid MacKenzie Scott en komt uit Macon, Georgia. `Silver Tongue´ – een veelvoorkomende uitdrukking voor iemand die interesse en ontzag afdwingt met alles wat ie zegt of maakt – is haar vierde album en haar debuut voor Merge Records. Een nieuw begin, nadat ze drie jaar terug met ´Three Futures´ artistiek doorbrak, maar zonder pardon aan de kant werd gezet door 4AD.
Een aangenaam art/pop album met referentiepunten als CAN en Kraftwerk. Het album zou volgens het label niet aan de commerciele verwachtingen voldoen. Een verpletterende klap in het gezicht van de zangeres, die in 2017 een contract had getekend voor drie albums. Waar de ene deur voor haar neus werd dichtgesmeten ging er een andere voor haar open met nieuwe perspectieven.
Twijfel overviel haar. Gedesillusioneerd en emotioneel overbelast door deze breuk, maar ook door de affaire van haar vriendin. Ze sprak in het openbaar over de pijn, en hoe ze daardoor bijna stopte met muziekmaken. Gelukkig koos ze voor een andere weg – het blijven componeren. Dat heeft geresulteerd in het nieuwe album ‘Silver Tongue’ en is een bevestiging van haar talent. Dat oude gezegde dat, van grote pijn geweldige kunst komt, is zelden zo waar geweest.
Na eerder met Rob Ellis (PJ Harvey) te hebben gewerkt neemt Torres de productie over en bespeelt ze de meeste instrumenten op haar vierde studioalbum. Op de hoes, geschilderd door haar vriendin Jenna Gribbon, staart de Amerikaanse rechtstreeks en intens naar de luisteraar met uitgestrekte arm: je uitnodigend, maar op haar voorwaarden.
Met “Silver Tongue” dwingt Torres respect af. Vanaf de opener Good Scare lokt Scott/Torres de luisteraar openhartig over verliefdheid, relaties en kwetsbaarheid . Universele gevoelens van verdriet en woede zijn gemakkelijk te herkennen. Die emoties komen nog extra hard en oprecht binnen, doordat haar rauwe vocalen sterk naar voren zijn gemixt. Muzikaal balanceert het geheel tussen haar liefde voor de dromerige rockmuziek uit de jaren negentig, verleidelijke beats en mysterieuze klanklandschappen. Wat dat betreft past ze wel bij artiesten als PJ Harvey, Patti Smith, Lizzy Phair, Cocteau Twins, Sharon Van Etten en Björk,
Tegen het einde van het album hangt er een sfeer van vergeving en sereniteit als Torres in Gracious Day verklaart:
I don’t want you going home anymore
I want you coming home.
I don’t want you going home…
terwijl Scott op het afsluitende titelnummer er helemaal klaar voor is om je te laten glimlachen. Een geschikt einde voor een album met momenten van oogverblindende warmte, helderheid en oprechte schoonheid.
https://www.facebook.com/TORRESMUSICOFFICIAL
www.konkurrent.nl
(Johan Schoenmakers)