“Countless Branches” is het derde album van de inmiddels 77-jarige singer-songwriter Bill Fay sinds zijn onwaarschijnlijke terugkeer uit zijn vier decennia lange anonimiteit. Een opmerkelijk wedergeboorte uit de obscuriteit nadat hij in de vroege jaren zeventig twee platen uitbrengt, die moeilijk verkoopbaar blijken te zijn, waarna Fay uiteindelijk wordt gewipt door zijn toenmalige platenlabel Deram.
Hij stichtte een gezin en werkte als tuinman in een Londons park en als visverpakker in een supermarkt. Toch werkte Fay in de afgelopen veertig jaar in alle rust aan nieuw materiaal, die hij – naar later bleek – had verzameld op een berg casettes en minidisc. Naarmate een kwart eeuw verstreek, verwierven zijn albums een cultstatus en veranderden ze in verzamelobjecten waar met gemak honderden dollars voor werd neergeteld.
Bill Fay – een vergeten artiest en geruime tijd een verborgen parel. De ontbrekende schakel tussen Nick Drake, Ray Davies en Bob Dylan. Althans volgens een Uncut citaat op het stickertje van de heruitgave uit 1998 van zijn naamloze debuut en de opvolger Time Of The Last Persecution. Want waar b.v. de muziek van Nick Drake doorspekt is van tragedie biedt Fays werk tederheid en optimisme.
Geholpen door een kleine, maar loyale fanschare, waaronder de producer Jim O’Rourke en Joshua Henry die zijn muziek opnieuw onder de aandacht bracht, waagt de Britse folkmuzikant met albums als “Life Is People” (2012) en “Who Is The Sender” (2015) zich aan een tweede muziekcarriére. Vijf jaar later opgevolgd door “Countless Branches”.
Albums die verschenen zijn via het Amerikaanse onafhankelijke label Dead Oceans (John VanderSlice, Phosphorescent, Bowerbirds, Tallest Man On Earth). De gok van het label om met Fay in zee te gaan die niet bekend staat als een veelvuldig rondtourende artiest, wierp uiteindelijk zijn vruchten af. Want zowel Life Is People als Who Is The Sender waren, volgens labeleigenaar Phil Waldorf, winstgevend en effectief.
Na de weelderige strijkarrangementen op zijn laatste twee platen geldt op `Countless Branches´ het motto: Less is more. Bill Fay in zijn naakte essentie. Het wankel en rasperend stemgeluid en zijn zachte pianospel vormen het serene decor, dat de Britse singer-songwriter samen met producer Joshua Henry op deze plaat weet neer te zetten. Maar ook de bescheiden inkleuring met overige spaarzame middelen (akoestische gitaar, strijkers, trompet, keyboard) zorgen voor een bijzonder en intens geheel.
Een warme interpretatie van Fays bezorgdheid over de toestand van de wereld. Simpel, maar o zo hartverscheurend. Aan de vrij, korte speelduur (27 minuten – jammergenoeg ontbreken de zeven bonustracks met grotendeels banduitvoeringen op mijn promo-exemplaar) valt eenvoudig iets aan te doen door het album gewoon een aantal keer achter elkaar te beluisteren.
https://www.facebook.com/billfaymusic/
www.konkurrent.nl
(Johan Schoenmakers)