RSS

Julian Taylor – The Ridge

The Ridge

Het siert de Canadese singer-songwriter Julian Taylor om het album “The Ridge”, dat aanvankelijk in het najaar zou verschijnen, aanmerkelijk eerder uit te brengen. In de hoop dat zijn liedjes luisteraars in deze moeilijke tijden van de pandemie een passend gevoel van vreugde gaan brengen. Muziek die ergens in het genre van James Taylor en Gordon Lightfoot zit met een enkel uitstapje naar de tex-mex (Love Enough). Soms zoetgevooisd zonder klef te gaan worden .

De zanger met het introverte, eikenhouten stemgeluid, dat voor de nodige diepgang en rust zorgt wordt omschreven als een vrij productieve muzikant. Een onderschatte songsmid waarvan de afgelopen twee decennia tien studioalbums zijn uitgebracht. Solo of met zijn toenmalige band Staggered Crossing. De Inheemse kleurling – deels West-Indisch en deels Mohawk, wordt ook wel een muzikale kameleon genoemd, omdat veel verschillende stijlen als een comfortabele jas om hem heen zitten. Met speels gemak meandeert hij tussen rhythm & blues, soul, funk en rock.

De albumtitel “The Ridge” is een mooi eerbetoon aan de boerderij van zijn grootouders, waar hij zomers verbleef tijdens zijn jeugd in Maple Ridge. Zijn herinneringen aan die magische plek waar hij met zijn zus opgroeide, komen zowel tot leven op het nieuwe album als op de video van het gelijknamige nummer. Het schetst een weemoedig beeld aan die tijd.

Acht liedjes met een fijne melancholie werden vastgelegd in The Woodshed in Toronto, waar de countryrockformatie Blue Rodeo eigenaar van is.  Composities met passende en doeltreffende arrangementen waar de warmte vanaf straalt, en waar de luisterbaarheid voorop staat met Taylor zang en akoestische gitaarspel als basis. Op “The Ridge” kon hij onder meer rekenen op de muzikale en vocale steun van zijn neven en nichten.

Als een verhalen verteller loodst Taylor je door zijn muzikale brieven aan degenen die in zijn jeugd voor hem zorgden. De verwerking van het verlies van vele dierbaren (twee tantes, grootvader en stiefgrootmoeder). De pijn door mensen snel achter elkaar te verliezen. Iemand die heel dicht bij je staat. Hoe ze uit ons leven verdwijnen maar altijd over ons blijven waken. Een litteken dat de muzikant achtervolgt en zijn leven markeert sinds zijn kindertijd. In drie en dertig minuten openbaart zich persoonlijke herinneringen waar wij als luisteraar deel van uit mogen maken.

Ondanks zijn dankbaarheid voor het succes van zijn nieuwe plaat is Taylor bang voor de toekomst van de muziekindustrie, maar ook voor de COVID-19 pandemie waardoor hij al maanden niet slaapt. Bang voor de volgende generatie. ‘Zullen zij een stel germafoben zijn of hoe je de mensen leert elkaar niet aan te raken’. Hoewel niemand een antwoord op zijn retorische vraag kan geven hebben wij gelukkig zijn oprechte liedjes. Plus: het lijkt mij wel een aardige vent, die Julian Taylor.

www.juliantaylormusic.ca

(Johan Schoenmakers)


Comments are closed.