Niemand zingt Dylan zoals Dylan. En dat is ontegenzeggelijk een waarheid als een koe. Maar misschien moeten we niet vergeten dat tussen 1963 en 1965 het artiesten zijn geweest onder wie Joan Baez, Johnny Cash, Nina Simone, Judy Collins en The Byrds, die hebben bijgedragen dat Dylan de stem van zijn generatie werd.
Met gefronste wenkbrauwen stop ik “Blonde On The Tracks” van de Australische Emma Swift in de cd-speler. Ja, gefronst. Want na het gelijknamige mini-album met eigen werk uit 2014 en een lange, depressieve fase waarin ze verkeerde, maakt Swift met de volwaardige eersteling haar debuut met nummers van een ander. En niet de eerste de beste.
Op “Blonde On The Tracks” – de titel is een samenvoeging van twee memorabele albums van Bob Dylan – doet ze een greep uit de immense catalogus van de oude meester. Variërend van het album “Highway 61 Revisted” (1965), “Blonde on Blonde”(1966), “New Morning (1970) en “Blood On The Tracks”(1975) tot aan zijn meest recente “Rough & Rowdy Ways” (2020). Nummers die haar persoonlijk aanspreken.
Zet haar betoverende en hartverscheurende strot naast die van het alles doorklievende krakend kraaiengekrijs van His Bobness. En je heb met Swift als een melodieuze zanglijster een groot contrast en de ultieme tegenhanger met een duidelijke overeenkomst: het verdriet in hun stemmen.
Het idee voor deze plaat kwam tot stand na een zware, emotionele periode in haar leven. Op alle fronten verdwaald, vooral creatief. Verdrietig, lusteloos en wanhopig wendde Swift zich tot het repertoire van Bob Dylan. De emoties van een ander interpreteren vanuit een vrouwelijk perspectief. Een onuitwisbare inspiratiebron en een therapeutisch hulpmiddel, dat als een katalysator werkte, resulteerde in haar interpretaties van zijn liedjes. Grotendeels innemende muziek, die bij mij in goede aarde viel.
Een jarenlang project is uiteindelijk tot bloei gekomen, dat niet beschikbaar komt via de streamingdiensten als Apple Music of Spotify. Daarbij verwijzend naar hun extreem slechte reputatie voor het compenseren van artiesten, en moedigt in plaats daarvan fans aan om haar werk te steunen via het artiestvriendelijk luisteralternatief Bandcamp of door het album te kopen bij lokale platenzaken.
Waar je op de opener Queen Jane Approximately nog de echo hoort van The Byrds kent het vervolg met nummers als I Contain Multitudes, One Of Us Must Know en You’re A Big Girl Now een donkere klanklandschap. Weemoedig met een mysterieuze duisternis.
De stijlvolle ondersteuning van Patrick Sansone (productie, gitaar, keyboards, bas en percussie), Robyn Hitchcock (gitaar), Thayer Serrano (pedal steel), Jon Estes (basgitaar) en Jon Radford (drums en percussie) spelen daarbij een belangrijke rol. Een diepe connectie met Dylan in haar achterhoofd houdend laat Swift duidelijk horen dat het haar geen moeite kost om zijn composities drie kwartier lang spannend te houden.
www.emmaswift.com
(Johan Schoenmakers)