Evenals het pas besproken nieuwe album van Dustbow Revival is Tami Neilsons “Chickaboom!” een gevalletje van zelf naar zoeken, downloaden, en branden, waarna ontelbare draaibeurten in de cd-speler volgen. Want hoe je het ook went of keert, haar laatste wapenfeit dat op Valentijnsdag verscheen, heeft een verslavende uitwerking. Een kort (26 minuten en 13 seconden), maar krachtig en meedogenloos album. Nr. 7 in twaalf jaar tijd van de in Canada geboren en in Nieuw-Zeeland woonachtige persoonlijkheid.

Vergeten doe ik Tami niet snel met haar iconische jaren zestig bijenkorf of suikerspinkapsel. Al is het alleen maar om haar duizelingwekkend groot bereik. Getooid in een handgemaakte, roze glitterjurk met drie stijlvol geklede muzikale begeleiders verzorgde Tami twee jaar geleden een verpletterend optreden in de Leidse Q-bus.  De uithalen die allemaal raak waren. De ene keer als een waar podiumbeest, een andere keer werd je ingepakt door haar kwetsbaarheid. Neilson presenteerde een smakelijke fruitcocktail van swingende rockabilly, walsende countrydeunen en aanstekelijke rhythm and blues.

Ik was al een tijd likkebaardend aan het uitkijken naar de opvolger van “Sassafrass”! Toerde ze in haar jeugd nog rond met haar ouders (Ron en Betty) en haar broers Todd en Jay onder de bandnaam The Neilsons, zet Tami op “Chickaboom”! de familiale sfeer voort met broer Jay op basgitaar. Daarnaast bijgestaan door gitarist Delaney Davidson en drummer Joe McCallum.

Er is veel zelfbeheersing voor nodig om niet op te staan, te klappen en mee te blerren met de tien nummers op het album “Chickaboom!” Een album met kleine, lieflijke liedjes en knallend vuurwerk. Teruggebracht tot de essentie met niets anders dan een galmende gitaar, percussie en twee stemmen. In de rol van ontketende rockabilly godin en plichtsgetrouwe huis en moeder (Hey Busdriver, Queenie, Queenie) of bij het verlies van een geliefde (You Were Mine), danweer tijdens intieme momenten dat Tami en Jays stemgeluiden als een Kitty Wells en Johnny Cash bloedmooi harmoniseren.

 

De tijd lijkt stil te staan als ik luister naar muziek van Neilson. Door haar frasering maar ook door de onmiskenbare begeleiding. Zij kruipt als geen ander in een lied en draait het van binnen naar buiten. Het pure plezier van muziek maken. Daarbij een frisse brutaliteit en de nodige humor niet uit het oog verliezend. Tami is geen zangeres, maar een overweldigende natuurkracht die onder invloed is van Patsy Cline en Wanda Jackson. Met een verleidelijk muzikaal recept voert ze je terug naar de jaren vijftig en zestig, waarbij uiteraard een eerbetoon aan de legendarische Mavis Staples (Call Me Mama) niet mag ontbreken.

www.tamineilson.com

(Johan Schoenmakers)