Oorspronkelijk opererend onder de naam Zach Williams And The Bellow wordt de groepsnaam in aanloop naar hun naamloze debuutalbum uit 2013 veranderd in The Lone Bellow, dat zoveel betekent als ‘de angstige schreeuw van een éénling’. Vanuit de gedachte dat de oprichter van de band een emotionele periode in zijn leven beleefd wanneer zijn vrouw getroffen wordt door een ongeval dat vanaf haar nek verlamt raakt de bandnaam volledig begrijpelijk.
The Lone Bellow is een eenheid. Een band zonder uitgesproken leider waar Zach Williams, Kanene Donehey Pipkin en Brian Elmquist volkomen gelijkwaardig aan elkaar zijn. Althans, volgens collega Jan Bletz, die twee jaar geleden getuige was van een spectaculair optreden in de Amsterdamse Paradiso.’Die gaan nog eens heel groot worden’, voorspelde de producent van de Tiny Desk Concert met The Lone Bellow in 2013. En hij zou zomaar eens gelijk kunnen krijgen.
Tiny Desk Concerts is een videoserie van live concerten, waar de artiesten aan het bureau van gastheer Bob Boilen spelen. Veel illustere sterren onder wie Los Lobos, Black Uhuru, Jason Isbell, David Crosby, Sting, John Prine, Billy Corgan (Smashin Pumpkins), Randy Newman, Drive-by Truckers, The Jayhawks en het volledige poppengezelschap van het Amerikaanse Sesamstraat hebben inmiddels bij hem gespeeld. Zijn voorspelling over The Lone Bellow is niet uitgekomen. Nog niet, want om met de woorden van Jan van twee jaar geleden te spreken: ‘als je de groep zo in de uitverkochte Kleine zaal van de Amsterdamse Paradiso aan het werk ziet, raak je al snel overtuigd dat ze het zo tot stadionact kunnen schoppen’.
Het sympathieke gezelschap is bezig met een langzaam, doch gestaag opgaande lijn, op zoek naar het sterrendom en die onverwachte hit. Vier albums, “Half Moon Light” meegerekend, heeft het trio inmiddels uitgebracht. En vier albums lang doen Zach (zang, gitaar), Kapene (zang, mandoline, basgitaar, keyboards) en Brian (zang, gitaar) waar ze goed in zijn. Het serveren van een aangename mix van alternatieve folk en countrymuziek met voldoende ruimte voor energie en upbeat om de luisteraar blijmoedig te stemmen. Dit als een soort van tegenhanger voor de ietwat sombere lyriek.
En eerlijk gezegd: na de degelijke aanpak van producer Dave Cobb op het drie jaar geleden verschenen en door de popcritici neergesabelde “Walk Into A Storm” nam ik de opvolger “Half Moon Light” aanvankelijk voor kennisgeving aan. Ik luisterde een keer, hoorde inderdaad een aardige nieuwe plaat en merkte zeker op dat ze groots klinken met fijne arrangementen. Dit met dank aan de uitstekende productie van Aaron Dessner (gitarist van The National). En net op het moment dat ik naar de orde van de dag wilde gaan vielen mij een aantal aangename Mumford & Sons en The Lumineers achtige meegalmers op. In tegenstelling tot de vele verwijzingen naar Fleetwood Mac (de latere periode) op hun vorige schijf. En met een elfde plek op de Billboard album top 200 krijgen ze eindelijk de waardering die ze verdienen.
Nummers die niet exploderen in je gezicht, maar rustig opbouwen met een etherische zanglijn, ondersteund door een vingerplukkend gitaargeluid en fluweelzachte percussie momenten. Om vervolgens een crescendo te bereiken van prachtige meerstemmigheid. Williams stemgeluid leidt je door veel van de nummers, waaronder de eerste single van de plaat Count On Me die illustreert hoe het is om The Lone Bellow live te zien. De harmonieën op het nummer doen je denken aan de band die het publiek dirigeerde tijdens een live vertolking van ‘Then Came The Morning’ waar de helft van het publiek van Elmquist was en de andere van Pipkin. Het gevoel van vreugde en kameraadschap, terwijl iedereen meezong.
“Half Moon Light” telt twaalf nummers die ingaan op persoonlijke onderwerpen zoals familie, verlies, verkrachting en dingen loslaten. Ze zingen over hun pijnen, eenzaamheid en angst, maar ook over de liefde, genade, vertrouwen, hoop, vrede en de eigen gevoelens. De vreugdevolle muzikaliteit van het trio komt door in ieder nummer. Van zacht en rustgevend tot meeslepend en opbeurend. Het ongebruikelijke is dat het niet de band is die de plaat begint. Die eer valt toe aan Williams grootmoeder, die een hymne speelt op de begrafenis van haar 64-jarige echtgenoot. De hymne keert terug als een intermezzo en in de finale, die eindigt met applaus van de aanwezigen.
Onder leiding van Dessner werkte The Lone Bellow ook samen met gitarist Josh Kaufman (The War On Drugs, The National, Josh Ritter) en drummer JT Bates (The Blind Boys Of Alabama, Trampled By Turtles). Bovendien verschijnen op de nummers Good Times en Friends de blazers die meespelen op de platen van The National. Daarmee is “Half Moon Light” een prachtig ambitieuze en samenhangend geheel geworden en is dit zonder twijfel hun beste plaat tot nu toe.
www.thelonebellow.com
(Johan Schoenmakers)