Opeens stond de uit New York afkomstige Becca Mancari  zomaar midden in de schijnwerpers, nadat het Amerikaanse muziektijdschrift Rolling Stone haar debuutalbum “Good Woman” op de 19de plek plaatste in de top 40 van beste country- en americanaplaten uit 2017. ‘Een gouden debuut’ en ‘een persoonlijk triomf’roemde de blog ‘old rookie’ de eersteling van Becca Mancari. Het rijk gearrangeerde pareltje vol rootsmuziek met een lekker vleugje indiepop bleef in ons land daarentegen onontdekt.

Tegelijkertijd vormde ze in hetzelfde jaar samen met Jesse Jafster en Britanny Howard de formatie Bermuda Triangle. Haar carriere ging hard en snel. Het vele toeren ging ten koste van het plezier in het maken van muziek en al helemaal van het genieten ervan. Het gevolg was een fikse burn-out. Maar na die moeilijke periode is Mancari herrezen ze als een feniks uit de as. Ze tekende voor haar nieuwe plaat `The Greatest PArt´ bij het in New York gevestigde label Captured Tracks, dat de afgelopen tien jaar een aantal welluidende namen heeft gehuisvest. Van de Beach Fossils en DIIV tot Molly Burch en Lina Tullgren.

‘Deze plaat was het moeilijkste dat ik ooit heb geschreven’, vertelt Mancari op haar bandcamp pagina over haar nieuwe plaat, die bovendien muzikaal een flinke stap voorwaarts is. ‘Tegelijkertijd was het ook het meest bevrijdende’. ´De meest persoonlijke en eerlijke plaat die ik ooit heb gemaakt’. Een zoektocht naar haar eigen identiteit. Gelukkig mocht zij rekenen op de steun van haar beste vriend, multi-instrumentalist en producer Zac Farro. Ze heeft zich door deze vertrouwde samenwerking nog nooit zo goed gevoeld in de studio als tijdens de opnamen van “The Greatest Part.  

Op het openingsnummer The First Time ziet de zangeres, die opgegroeid is in een Christelijke sekte, het verleden onder ogen. Een pijnlijke situatie op het moment dat zij uit de kast komt en zij breekt met haar ouders, omdat deze de homosexualiteit van hun dochter niet accepteren. Dat moment zal zij nooit vergeten. De gedachten zonder het contact van haar naaste familie. Over de tegenstand van haar omgeving en de dreigbrieven die ze ontving verhaalt ze in het daaropvolgende ‘Hunter’. 

Het lastige is dat als je niet vergeeft, je ongemerkt in een overlevingsmodus gaat om de pijn niet te hoeven voelen. En dan is het afsluitende Forgiveness, vrij duidelijk. ‘Het is nog steeds een proces en ik denk dat ik nog steeds leer hoe ik moet vergeven. Deze plaat is als het ware een brief aan mijn jonge ‘ik’. ´Om tegen jezelf te zeggen – je moet weer leren liefhebben, je moet van je ouders houden, want zij zijn degenen die je in deze  wereld hebben gebracht’. 

www.beccamancari.com

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)