Groot nieuws was er toen eerder dit jaar een nieuw volwaardig album (Down In The Weeds, Where The World Once Was) van het Amerikaanse gezelschap Bright Eyes werd aangekondigd. Voorafgegaan door een viertal singles en bijbehorende videoclips.De eerste na negen jaar van Conor Oberst en de multi-instrumentalisten Mike Mogis en Nathaniel Walcott.  Sinds zijn vorige plaat met zijn band heeft Oberst voor een paar hete vuren gestaan. Zijn broer overleed, zijn huwelijk liep op de klippen. hij werd vals beschuldigd van seksueel misbruik en hij belandde in een midlife crisis. Het spook van de middelbare leeftijd ligt op de loer.

Zijn criticasters zullen hem een zeurpiet vinden die zich graag wentelt in de eigen misère . Helemaal ongelijk hebben zij het misschien niet. Maar zij kunnen op geen enkele manier betere songs schrijven als Calais-Dover, Mariana Trench en Forced Convalescence (met bijdragen van Red Hot Chilly Peppers bassist Flea en drummer Jon Theodore van Queen Of The Stone Age).

Aan de ene kant niet echt revolutionair door het epische en theatrale karakter, dat gestalte krijgt door een legio aan gastmuzikanten, vocale hulptroepen en de ruimte voor de strijkers, houtblazers en koperwerk. Anderszijds toch bevreemdend door b.v. de doedelzakken op Persona Non Grata. Van origine bedoeld om kwade geesten te verjagen. De titel, wat uit het Latijns zoiets betekent als ´een persoon die niet welkom is´, sluit daarbij goed aan.

Het aan Coners broer Matty opgedragen “Down In The Weeds, Where The World Once Was” klinkt als een veelkleurig spektakel vol mineur met Oberst klaaglijk stemgeluid als opvallende factor. Zo is het een belangrijk onderdeel van hun albums geworden te openen met flarden van conversaties en kakefonische geluidscollages dat overlapt wordt door een ragtime-melodie (Pageturners Rag). En het mag dan een combinatie van bekende ingrediënten uit hun vorige platen zijn, ze voeren het wel zo goed uit dat je er enkel van kunt genieten.

 

Er zit veel filosofie ingebed in het nieuwe album, een filosofie die net zoveel naar binnen kijkt als naar de rest van de wereld. Treurt Oberst over zijn overleden broer op Stairwell Song en Tilt-A-Whirl toont de zanger met delicate pianobijdragen zich op zijn zachtst in het nummer Hot Car In The Sun.  En hoewel kieskeurige fans misschien hun neus ophalen bij de ietwat gelikte productie heeft Mike Mogis muzikale wonderen verricht met zijn vernuftige arrangementen.
‘Als je de aandachtsspanne hebt, wil ik dat mensen er minstens één keer naar luisteren, van begin tot eind’, zegt Oberst. ‘Het is 53 minuten van je leven, dus als je een uur lang naar een stel stomme Netflix-films kunt kijken, kan je ook onze plaat uitzitten’.

www.thisisbrighteyes.com

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)