RSS

Interview: Loma overtreft reputatie met nieuw album

Don't Shy Away

Het debuutalbum van Loma uit 2018 ontving voornamelijk lof. Al klonk er hier en daar ook een kritische noot. Nu is er een tweede album, Don’t shy away. Het verwijt dat de eerste album hier en daar zo gepolijst klonk – zelfs zo dat de muziek zo kon worden toegevoegd aan de soundtrack van The Lion King – zul je nu niet meer zo snel horen. De sound van de band is niet wezenlijk veranderd en de stem van zangeres Emily Cross klinkt nog net zo fraai. Maar de band durft meer risico’s te nemen. “We vertrouwen elkaar meer”, zegt groepslid Dan Duszynsky.

“Zeker zijn wij een echte band”, zegt Dan Duszynsky van Loma. Duszynsky – die bij gebrek aan een beter woord multi-instrumentalist wordt genoemd, en grotendeels verantwoordelijk is voor de karakteristieke klank van de groep – geeft direct toe dat de vraag niet zo gek is. Toen Loma bijna drie jaar geleden met een eerste, titelloze album op de proppen kwam, leek dit het werk van een gelegenheidsformatie. Een soort hobbyproject zelfs, onder aanvoering van Jonathan Meiburg, frontman van Shearwater.

Tenslotte had Meiburg eerder gevraagd of het duo Cross Record – Duszynsky zelf en zangeres Emily Cross – in het voorprogramma van Shearwater wilde optreden. En tenslotte was het Meiburg geweest die de songs op dat eerste album had geschreven. Maar nee: “We zijn zijn zelfs veel hechter dan destijds. In de afgelopen jaren hebben we keer op keer gemerkt dat we onderling een grote een muzikale chemie hebben. Dat heeft er ook toe geleid dat we samen aan nieuwe nummers zijn gaan werken. En tijdens het werk daaraan was die chemie groter dan ooit. Jonathan woont nu ook in Texas, waardoor we veel hechter hebben kunnen samenwerken in mijn studio dan ooit. Ik denk dat je dat allemaal ook wel terug hoort in het nieuwe album.”

Lion King

Inderdaad: Don’t Shy Away, zoals het nieuwe album van Loma heet, is een album waaraan je afhoort dat de leden van groep ‘volop vertrouwen in elkaar’ hebben, zoals Duszynsky het verwoordt. Mensen die elkaar vertrouwen, durven meer risico’s met elkaar te nemen. En dat doen ze op dit album, meer dan op het vorige album. Luister maar eens naar de eerste single, Ocotillo. De muziek kenmerkt zich door allerlei vreemde geluiden, die met horten en stoten de rustige tredgang van het nummer doorbreken. Hier een onverwachte break waardoor het nummer eerst tot stilstand komt en dan z’n gang hervat. En dan opeens het toeterende geluid van een trompet. “Een instrument dat we verder niet zo veel gebruiken, maar waarvan ik spontaan dacht dat het misschien wel zou passen en daarom oppakte. We hebben het er in laten zitten omdat het inderdaad geweldig klonk”, aldus Duszynsky. Het verwijt dat de eerste album hier en daar zo gepolijst klonk – zelfs zo dat de muziek zo kon worden toegevoegd aan de soundtrack van The Lion King – zul je niet meer zo snel horen.

Talk Talk

Aan nummers als Ocotillo hoor je af dat de leden van Loma vele uren met elkaar hebben zitten experimenteren in Duszynsky’s thuisstudio. Of liever gezegd dat Meiburg en Duszynsky vele uren van in de weer zijn geweest. “Emily bepaalde grotendeels wat er van al die geluiden die wij met z’n tweeën hadden verzameld overbleef. Zij bracht orde in onze chaos.” En uiteraard zong ze de teksten van Meiburg, net als op het vorige album. “Zij is de stem van Loma. De gids, zo je wilt, degene die de luisteraar houvast biedt.” Het resultaat is, volgens sommige van de reacties op YouTube, muziek die doet denken aan de laatste twee van Talk Talk, Laughing Stock en Spirit of Eden en aan het solowerk van Talk Talk-zanger Mark Hollis. Zij het dan uiteraard met een vrouwelijke leadzanger – de serene stem van Emily Cross herinnert sommigen aan die van Margo Timmins van de Cowboy Junkies. 

“Timmins hadden we niet voor ogen”,  zegt Duszynsky. “Zelf dachten we eerder aan Dido. Meer in het algemeen zijn we zeker sterk beïnvloed door de muziek van de jaren tachtig en jaren negentig. Zeker door Talk Talk en Mark Hollis. Ook door zijn aanpak: veel muziek en klanken opnemen en dan in een later stadium kijken wat je daarvan kunt gebruiken. En wij houden ook van losse instrumentele passages waarvan je het gevoel hebt dat ze overal naar toe zouden kunen leiden. Wel is onze muziek wat minder extreem dan van Hollis. Zo hebben veel van onze nummers hebben een veel duidelijker structuur dan die van hem.”

Breed geluidspalet

De tweede single, Half Silences, is een duidelijk voorbeeld van een nummer dat veel conventioneler is dan Ocotillo en minder doet denken aan dat late werk van Hollis. Het ligt ook wat makkelijker in het gehoor, en je kunt je goed voorstellen dat platenmaatschappij Sub Rosa daarom dit nummer op single heeft uitgebracht. 

De meeste van de overige nummers op het album bevinden zich tussen de twee uitersten in het brede geluidspalet waarvan Loma op de eerste twee singles gebruik heeft gemaakt. De volgende single, Elliptical Days, zit weer in de experimentelere hoek. Bijzonder aan dit nummer is vooral de aan en afzwellende samenzang van de groepsleden. 

En na die single? “Dan brengen we nog een paar nummers uit. De filmpjes liggen al klaar. Ik werk ondertussen met Jonathan voor Shearwater. En wat Loma betreft: we kunnen alles ook live uitvoeren, in een uitgeklede versie. Misschien dat we dat ook nog gaan doen via internet, zolang we vanwege de coronacrisis niet echt kunnen toeren. En hopelijk kunnen we binnen afzienbare tijd ook echt weer live optreden. Want dat slaat alles.”

www.lomatheband.com

(Jan Bletz)


Comments are closed.