Je heet Elvis. Je vader Anthony speelde de hoofdrol in Hitchcocks Psycho en je moeder vond een tragische dood in de New Yorkse Twin Towers op 11 september 2001. Zelf debuteerde je dertien jaar geleden verdienstelijk als singer-songwriter met het aan je moeder opgedragen album “Ash Wednesday. Nadien volgde nog drie muzikale uitstapjes en een soundtrack voor de film The Blackcoat’s Daughter van je oudere broer Osgood.

Perkins is een singer-songwriter in het verlengde van Kevin Morby, Damien Jurado of Bill Callahan en in de verte hoor je ook een vleugje Sufjan Stevens langskomen. De muziek is veelal van een heerlijke dromerigheid en melancholie, die zowel een zekere warmte als onderkoeldheid uitstraalt.

“Creation Myths” bestaat uit negen kleingehouden, intieme liedjes die vooral gaan over relaties en andere persoonlijke observaties. Hoewel klein, de liedjes zitten vol met klank en kleur en zijn uiterst gelaagd. De songs die hij hier presenteert zijn niet wezenlijk nieuw. Maar meer een verzameling uit zijn nog niet opgenomen en onvoltooide liedjes, die op deze plaat hun ware verdiende vorm krijgen.

Misschien niet de meest wereldschokkende muziek, maar wel die van een vertrouwde hoge kwaliteit. En in barre tijden van lockdowns en tirannen die niet van wijken weten telt ieder liefdevol pareltje.

Bij de eerste tonen van Sing Sing is er een glimlach. Zijn stem klinkt wat nasaal en soms niet helemaal zuiver. Daar moet je aan wennen en geeft de fraaie composities een ongepolijst randje. Het door Sam Cohen (Norah Jones, Joseph Arthur) geproduceerde “Creation Myths” is een fijn plaatje van een sympathieke vent.

www.elvisperkinssound.net

(Michael Struis)