Ik kamp met een afrondingsproces. Oftewel ‘de laatste loodjes wegen het zwaarst’. De afwerking is het lastigst. De laatste recensies over 2020 albums, die in de steigbeugels staan en die ik moeizaam weet af te ronden. Om eindelijk een streep onder het afgelopen jaar te kunnen zetten moet ik dan ook echt met de billen bloot. De laatsten der Mohikanen. De ondergesneeuwde briljantjes.

Bevlogenheid, gedrevenheid en passie zijn eigenschappen die ik zeer waardeer in een muzikant. De rauwe, ongepolijste emoties, de open en ontwapende aanpak en de drang om ongeforceerd authentiek te blijven. Daarom ben ik zo’n groot liefhebber van de huidige een-mans-bandjes onder wie Steve Hill, John Schooley, The Suitcase Junket en Possessed By Paul James. De één loop er mee weg, de ander juist niet.

De 46-jarige Texaan Scott H. Biram mag in bovengenoemd rijtje vanzelfsprekend niet ontbreken. Sinds de eeuwwisseling legt hij schaamteloos zijn ziel bloot in de traditie van populaire one-man-bands uit de vijftiger jaren onder wie Joe Hill Louis en Hasil Adkins. Strikt genomen valt ‘The Dirty Old One man band’ moeilijk in een muzikaal hokje te plaatsen. Hij vermengt zijn gore en ranzige punk doorspekte blues en zijn roestige strot, die klinkt als een krakende kar, met rauwe country en rock. Zowel op het podium als op plaat voel je zijn muziek tot op de botten.

Het laatste wapenfeit “Fever Dreams” van de hardwerkende muzikant, dat tussen 2017 en 2019 in zijn eigen studio werd vastgelegd, verscheen alweer in november van het vorig jaar. De diepgewortelde explosiviteit van zijn vorige werken is er nog steeds, maar het is minder centraal.  Het rauwe karakter loert overal, maar is lang niet meer ondoordringbaar voor de buitenstaander.

www.scotthbiram.com

(Johan Schoenmakers)