Mick Flannery behoort al wel een tijdje tot mijn favoriete artiesten. Zijn intieme solo-optreden in Rotterdam voor een zeer klein gezelschap in 2018, een paar weken daarna gevolgd door een optreden in een Ierse bar in New York met zijn band versterkte dat gevoel alleen maar.

Zijn titelloze album uit 2019 vind ik meer dan geweldig, dus de vraag was: gaat een album met Susan O’Neill wel goed vallen?! Ja dus.

Het album draagt een groot Flannery-stempel en O’Neill zorgt eigenlijk alleen maar voor meerwaarde. De zang van dit duo versmelt liefdevol met elkaar op een bed van blazers, strijkers en de basis van piano en gitaar. Elk nummer opnieuw valt mijn mond weer open door het meeslepende karakter ervan en elke keer hoor ik weer een parel.

Flannery en O’Neill zijn er in geslaagd om één van de betere albums die ik gehoord heb dit jaar af te leveren. Dit is muziek dat raakt: puur, ontroerend en simpelweg heel erg mooi.

www.mickflannery.com

www.son.ie

(aERodynamIC)