Het voelde als een soort van thuis komen. John Darnielles’ project “Songs For Pierre Chuvin” dat hij op zijn afgestofte Panasonix RX-FT500 boombox vorig jaar opnam , waarvan de opbrengst rechtstreeks naar zijn bandleden ging. Ter compensatie voor de tourloze periode. Dat resulteerde in een verzameling liedjes in hun meest pure, obscure en rauwe vorm. Urgent, gehaast en een onsamenhangend geheel, waar hij op onopgesmukte wijze zijn ziel blootgaf. Voer voor de fanatieke aanhang, die het experimentele lo-fi geluid van de begin periode van The Mountain Goats nog altijd innig omarmt.

Nu de Panasonic weer stof ligt te vergaren pakte hij met zijn band de draad weer op met het smaakvolle en afgestreken “Getting Into Knives”. Het meest volwassen, gepolijste en toegankelijke album tot nu toe schreef ik eerder dit jaar. Enigszins In diezelfde lijn ligt het verse “Dark In Here”, dat vrij snel na zijn voorganger is uitgebracht. Een perfect uitgebalanceerd en onderhoudend geheel. Het hoeft allang geen betoog meer, dat Darnielles’ hoofd overvol zit met ideëen voor liedjes

Net als “Getting Into Knives” is het recente “Dark In Here” opgenomen aan de vooravond van de pandemie in maart 2020 in het hartje van de Zuidelijke soul: Fame Studio in de Muscle Shoals, Alabama. Voor een stel muzikanten die aan hun nieuwste albums werkten net op het moment dat COVID-19 zijn intrede deed, zijn er slechtere plaatsen te bedenken om in quarantaine te worden geplaatst dan in het diepe zuiden van Amerika.

Tekstueel variëren de nummers op deze plaat van persoonlijke anekdotes tot verhalen over personages die met dreigend gevaar worden geconfronteerd. Een thema dat vaak genoeg voorkomt bij The Mountain Goats. “Muziek is alchemie. Een lied kan een donkere betekenis hebben, maar de ervaring om het samen op het podium te zingen en te delen met het publiek is extatisch, hoe triest het lied zelf ook is”.

De eerste single Mobile bevat legendarische muzikanten zoals Spooner Oldham (elektrische piano) en Will McFarlane (elektrische gitaar) vertelt mede bandlid Peter Hughes aan Daryl Sterdan van de Canadese weblog The Tinnitist. Hij vervolgt: The Mountain Goats speelt lang genoeg samen als een band om een ​​zekere mate van muzikale telepathie te hebben ontwikkelt. Het luisteren naar deze twee gasten onthulde een ander niveau van verbondenheid. Een die grenst aan het bovennatuurlijke. 

Ondanks enkele opgewekte liedjes graven de berggeiten met rijke, maar sobere arrangementen in een mix van rock en folkmuziek opvallend in de duisternis. Een schemer plaatje. Zelfs een buitenstaander overziet in één oogopslag de situatie bij het zien van titels als Arguing With The Ghost Of Peter Laughner About His Coney Island Baby Review, To the Headless Horseman, The Slow Parts On Death Metal Albums en The Destruction of the Superdeep Kola Borehole Tower. De gelijknamige albumtitel zat al jaren vast in het creatieve brein van John Darnielle naast andere woorden en zinnen, die hij vaak opschrijft in notitieboekjes. Daar waar ze op hun beurt wachten om van titelidee naar volledig uitgewerkt nummer te gaan.

Het afsluitende Let Me Bathe in Demonic Light is als het beëindigen van een lange reis:

When I arrive at my preordained place
Hopeless but free
Lit up like a marquee shining over the freeway
Where will my long trail end?

 Diezelfde vraag kunnen de luisteraars zich ook stellen.

www.mountain-goats.com

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)