Vroeger kon je mij midden in de nacht wakker maken voor Sonic Youth. Ook voor hun tijdgenoten, The Throwing Muses, wilde ik mijn nachtrust wel opofferen. Maar ja, mijn geliefde bandjes gingen uiteindelijk uitelkaar. Zo gaan die dingen nu eenmaal. Sommigen gaan dan solo verder.  

Zangeres/gitarist Kristin Hersh en bassist Georges van The Throwing Muses formeerden samen met drummer Rob Ahlers in 2003 de uitlaatklep 50 foot wave. Daarvan zijn inmiddels een aantal mini- en volwaardige albums verschenen, die een stuk rauwer, gruiziger en luider klinken dan het werk van de Muses. Dit is geen muziek voor watjes. Zet je maar even schrap voor Black Pearl, waarvan de titel verwijst naar een wijk in New Orleans. De intensiteit zou wel eens pijn aan je oren kunnen gaan doen.

De eerste seconden van het openingsnummer Staring Into The Sun klinken als een misthoorn die dreigend over de oceaan buldert. En de schuurpapieren en bevlogen stemgeluid van de alternatieve rockpionier lijkt op het geluid van een sirene die je naar de kust trekt om je tegen de rotsen te laten crashen. Die crash is hoe haar meedogenloos vervormde gitaar klinkt en waarmee Hersh een tsunami aan vlijmscherpe klote herrie creëert.

Ik mag het wel, dat dissonante, wat op Black Pearl wordt voorgeschotelt. Creatief, wendbaar met verrukkelijke contrasten, die niet makkelijk te verhapstukken zijn. Wie hier een beetje tegen bestand is, hoort op deze nieuwe plaat van 50 Foot Wave fraaie ongemakkelijke dingen.

Kristin Hersh / solo akoestisch

17/05 – Den Haard, Paard (kleine zaal)
18/05 – Amstelveen, P60

www.kristinhersh.com

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)

en soms ook motorisch gestoord, dissonant