Bij een concert in Den Haag denk je al snel aan een bezoek aan ‘het Paard’, of (voor de lezers van deze site) aan ‘Acoustic Alley’, maar niet zo snel aan een bezoek aan het muziekcentrum Musicon, al jaren een ontmoetingsplek voor muzikanten en muziekliefhebbers.

Musicon timmert de laatste tijd weer flink aan de weg door onder andere veel ruimte in de programmering in te bouwen voor jazz en blues. Zo kon het gebeuren dat afgelopen zaterdag Dan Patlansky, met een gelegenheidsband, in het kader van zijn “Shelter of Bones-tour” optrad in het pand aan de Soestdijksekade. 

Dan Patlansky is een Zuid Afrikaanse bluesgitarist, die in 2015 door het Britse Blues & Soul Magazine werd verkozen tot beste ‘Male Artist of the year’. In datzelfde jaar veroverde hij de vierde plek op een lijst met beste rockgitaristen van het toonaangevende Total Guitar Magazine. Met de pers en zijn hondstrouwe aanhang zit het wel goed. Die hebben alleen maar lovende woorden over voor zijn platen en zijn intense optredens. Tijd voor een Internationale doorbraak, die tot op heden is uitgebleven.

Dat Patlansky kan rekenen op een groeiende fanschare bleek wel uit het feit dat het knusse Musicon nagenoeg uitverkocht was. De zaal zat vol met enthousiaste diehards. Die kregen waar ze voor kwamen Een energieke, afwisselende set vol bluesrock, waarin Patlansky zijn gitaar liet spreken. 

Met de instrumentale opener Lift off, een uptime stevig rockend nummer, werd de toon gezet. De energie spatte ervan af. Ondersteund door een uiterst functionele, sobere ritmesectie bestaande uit drummer Ben Matthews en bassist Tom Swann soleerde Patlansky alsof zijn leven ervan afhing.

Het nummer vloeide direct over in het ‘zware’ Soul Parasite, een van de nummers van zijn dit jaar verschenen Shelter Of Bones. Na het overrompelende begin nam Patlansky even gas terug om tijd te nemen om de misstanden in Zuid-Afrika aan de kaak te stellen. Dit ter introductie van het lekker swingende bluesnummers Snake Oil City.

Contact met de zaal bleef beperkt tot die spaarzame momenten, waarin hij vertelt over de ziekte van zijn vrouw (Lost) of over zijn liefde voor de muziek van Stevie Ray Vaughn. Voor de overdonderde bezoekers even de gelegenheid om op adem te komen. 

Dan Patlansky slaagde erin om van het begin tot het einde te boeien. Het einde werd ingeluid door een bijna vijtien minuten durende versie van het slowbluesnummer Big things going down van de langspeler Move my soul uit 2009. Gevolgd door het rockende, en als single uitgebrachte Back Bite. De reguliere set werd, zoals deze begon, afgesloten met een instrumentaal nummer (Scuttle Buttin). Een muzikaal eerbetoon aan Stevie Ray Vaugham. Hiermee was de koek nog niet op en kwam de roep om “meer”. Palansky kwam terug voor een blues-in-slowmotion. Een lang uitgesponnen I’ll Keep Trying van zijn laatste wapenfeit, dat resulteerde in een waardig slotaccoord van een mooie avond. 

(Theo Koot)