Een heldere stem met een duidelijk folksnikje is samen met de zachte en dromerige effectiviteit van haar akoestisch gitaarspel zeven albums lang kenmerkend voor de Amerikaanse zangeres Joan Shelley. Recensies over haar werk benadrukken vaak de kalmerende aspecten van haar muziek. En zeker, haar stem en melodieën kunnen wat mij betreft ieders verdriet verzachten. Gedreven door een passie om meeslepende nummers te maken die je hart weten te raken.

Als zodanig is The Spur, dat Shelley tijdens de coronapandemie samen met echtgenoot Nathan Salsburg (gitaar) en producer en multi-instrumentalist James Elkington opnam terwijl zij zeven maanden zwanger was, een album van gematigdheid. Van sereen en pastoraal tot peinzend en melancholiek zonder buiten de lijntjes te kleuren of nieuwe paden te bewandelen. Van countryfolk en blues tot een spaarzame, twangende rockmoment. Met prachtige arrangementen, muzikale bijdragen (Spencer Tweedy, Sean Johnson, Lisa Kohl, Nick Macri, Anna Jacobson en Jean Cook) en vocale ondersteuning van Bill Callahan en Meg Baird.

Er is genoeg voor de muziekliefhebber om gewoon heerlijk relaxed achterover te leunen en te luisteren en niets meer te doen dan te koesteren in de stralende gloed van de muziek. Het geluid van beweging zonder te bewegen.

www.joanshelley.net

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)