Ik was vorig jaar uitgesproken enthousiast over het debuut van het Londense gezelschap TV-Priest, die ondanks de wereldwijde pandemie, een indrukwekkende post-punk plaat presenteerde. Een ruwe diamant op het Sub Pop label, waaraan zo weinig mogelijk was gesleuteld vol instabiliteit, kwetsbaarheid, angst en terreur. Op de opvolger My Other People maakt de band een geleidelijke ontwikkeling door. Ik juich iedere bescheiden stap voorwaarts van harte toe.

Van de vlijmscherpe basisingrediënten met Charles Drinkwaters gepassioneerde en tierende zangpartijen, groezelige, efficiënte gitaarlijntjes en stuwend drumwerk naar het onverwachte experiment met strijkers (Limehouse Cut) en de inzet van een akoestische gitaar (The Happiest Place On Earth, Sunland ). Na de politieke frustraties en woede op Uppers is My Other People meer een persoonlijk album en stevig geworteld in de liefde, vreugde en verlies. Misschien wel het gevolg van het ouder worden, vraagt Drinkwater zich af tijdens het gesprek met Liam Konemann van het Britse tijdschrift PRS For Music. Ik ben nu 34 en vind het gewoon belangrijker wat mensen van mij denken.

My Other People toont de talenten van een band die absoluut zeker is van hoe ze willen klinken, en enorm bedreven is in het versterken van de emotionele, affectieve verhalen van hun zanger.

24-10: Nijmegen, Merley
25-10: Groningen, Vera
26-10: Rotterdam, Rotown
28-10: Amsterdam, London Calling

www.tvpriest.com

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)