Het is een bekend gegeven. Je maakt al tien jaar uitstekende poprock en folkplaten en desondanks blijf je ver onder de radar. Ook na promotionele werkzaamheden in ons land. In die categorie valt de in Tennessee geboren singer-songwriter Rayland Baxter, zoon van de befaamde steelgitaar speler Bucky Baxter, ook onder.

Voor de muziekliefhebber die meer houdt van liedjes met een kop en een staart (refrein, couplet) zal Baxters meest recente wapenfeit (If I Were A Butterfly) waarschijnlijk véééééééél luisterbeurten opeisen. Een voor mij aanstekelijk album zonder het experiment uit het oog te verliezen, waarop Baxter zich concentreert op het verlies van zijn vader waaraan hij tijdens de opnamen iedere dag dacht. Hij stierf om 03.30 uur, midden in een levendige droom over hem. Raylands mentor bij alles wat hij deed. Hoe je gitaar speelt, hoe je op het podium staat en hoe je door het hectische leven navigeert.

If I Were A Butterfly staat vol composities met mooie koortjes, melodieuze pracht en spitsvondige arrangementen. Een gelaagde traktatie. Soms groots, sprankelend, zwevend en meeslepend. Het resultaat mag er wezen, een diep ontroerende overpeinzing. Een excentriekeling zijn en buiten de maatschappelijke normen om muziek te maken zonder grenzen. Dat is alles wat Rayland Baxter op zijn nieuwe plaat doet.

www.raylandbaxter.com

(Johan Schoenmakers)