Op het moment dat ik maandagavond in de virtuele pen klom om mijn oordeel over Be-Bop-A-Lula te verkondigen neemt Erik de Jong (Spinvis) de Lennaert Nijgh prijs in ontvangst voor de beste tekstdichter van dit moment. Een terechte winnaar die meer dan twintig jaar boeit en verbaast met zijn talent om lullige dagelijkse onderwerpen om te toveren tot prachtige poëtische pop. De 1 noemt het geneuzel, de ander uniek en briljant. Ongelooflijk toch, dat het zo lang geleden is dat zijn gelijknamige debuut verscheen.

Zijn woorden weegt hij nog altijd op een gouden schaaltje. Zo ook op zijn nieuwe schijf Be-Bop-A-Lula die hij in Nieuwegein opnam in zijn thuisstudio ‘Het Vaticaan’, en onmiskenbaar klinkt als Spinvis. Een eigenwijs aandoende popstijl waar je van moet houden. Deed je dat nooit, dan is het luisteren naar deze plaat zonde van je tijd. Een albumtitel, die verwijst naar het legendarische rock ’n roll nummer van Gene Vincent uit 1956, wiens stem bovendien is te horen aan het begin van de opener Tingeltangelhersenpan.

Be-Bop-A-Lula laveert tussen vrolijk en uptempo (Lente 22, Lang Zal Hij Leven, Paradijs) en kleingehouden melancholie (Portugal, Weg zijn doet geen pijn en Speel Dat Ik Leef). Een uitstekende worp met een hoeveelheid aan pareltjes van de woordkunstenaar. Een bespiegeling van zíjn leven of in ieder geval zijn kijk op het leven.

www.spinvis.nl

(Johan Schoenmakers)