Met zijn alter ego’s Smog en (Smog) nam altsinger-songwriter Bill Callahan 15 albums op die redelijk tot zeer lovend werden ontvangen. In 2007 liet Callahan zijn pseudoniem echter vallen om verder te gaan onder zijn eigen naam. En nu ligt ‘Sometimes I Wish We Were An Eagle’, zijn tweede ‘solo-cd’, voor mij. Om maar gelijk met de deur in huis vallen: dit is niet mis…

Uitbundige vrolijkheid moet je op dit album niet verwachten, maar dat wisten de liefhebbers al. Op ‘Sometimes I Wish We Were An Eagle’ grossiert Callahan in sfeervol gearrangeerde, ietwat donkere en bezwerende songs die bij elke nieuwe luisterbeurt winnen aan zeggingskracht en intensiteit. Nou ja, op het instrumentale niemendalletje ‘Invocation Of Ratiocination’ na dan. En oké, de 9.44 minuten durende afsluiter ‘Faith/Void’ had best met een minuut of drie ingekort mogen worden, maar dat is echt detailkritiek.

Verder namelijk niets dan lof voor al het moois dat Callahan en arrangeur Brian Beattie op ‘Sometimes I Wish We Were An Eagle’ te voorschijn toveren. Openingstrack ‘Jim Cain’ begint met een heldere akoestische gitaar waarna drums, bas en orgel invallen om Callahan’s bariton en parlando extra in te kleuren. Het nummer, dat doet denken aan werk van Jon Mark (Mark-Almond Band) en Kurt Wagner, is meteen een van de hoogtepunten. De baslijn in ‘Eid Ma Clack Shaw’ komt regelrecht uit ‘Psycho Killer’ van de Talking Heads, maar daarmee houdt elke gelijkenis op. Het is meteen het enige ‘lichtvoetige’ nummer op de cd. Nog een hoogtepunt is ‘Rococo Zephyr’, een melancholische song met prachtige strings, een subtiele pianotoets, en opnieuw die fenomenale stem van Callahan (met praktisch dezelfde toonkleur die Tom Rush en Kevin Ayers hadden in het begin van de jaren zeventig).

Voor wie enkel de laatste regels van een recensie leest: ‘Sometimes I Wish We Were An Eagle’ is een plaatje van grote schoonheid.

http://www.myspace.com/toomuchtolove

 

(Martin Overheul)