Wat doet een artiest besluiten om zijn akoestische guitaar tijdelijk aan de wilgen te hangen en te verruilen voor de elektrische guitaar? Dat vroegen velen zich af in de jaren zestig toen Dylan dat deed. Bij een iets mindere “God” als Davis Coen is dit ook het geval. Vanaf ’96 had Coen inmiddels vijf tradional folk blues cd’s gemaakt. De uit South Carolina afkomstige folk/blues zanger/guitarist debuteert in ’96 met een door Eric Von Schmidt geproduceerde traditonal roots/blues cd, waarvoor de keuze o.a. gevallen is voor het werk van Son House/Bob dylan en zijn eigen geschreven nummers. Op zijn in ’99 uitgebrachte akoestische “Blues From The Get-Go” begint Davis steeds meer werk te maken van de Delta-blues. Het duurt zeven jaar voordat er weer nieuw plaatwerk verschijnt: het in 2006 gereleasde “Can’t Get There From Here” waarin Davis naast de Delta-Blues de Americana in zijn sound gaat mixen. “Ill disposition”, verschenen in 2007,   probeert Coen wat meer het New Orleans geluid te benaderen, met covers van Chuck Berry/John Lee Hooker en Lieber/Stoller’s “Kansas City”. Zijn eigen materiaal blijft overigens nog steeds voorop staan.Op “Blues Lights For Yours and Mine” uit 2008 begint de akoestische guitaar virtueel lichte scheurtjes te vertonen. De elektrische guitaar krijgt meer en meer de boventoon. Op deze cd combineert hij traditional Juke-Joint blues met de country/folk blues. Davis Coen is een bezig baasje. Vier cd’s in 3,5 half jaar tijd. Voor zijn nieuwste release is hij ongeveer 1,5 jaar bezig geweest. De Recording Service in Mississipi verruilt hij voor het eerst compleet de akoestische guitaar voor de elektrische. Het hoe en waarom? Misschien om een afwisselende sound te gaan krijgen, want je wordt maar al te vaak en te snel in een hokje geduwd. Producer voor deze cd is Jimbo Mathus, die zelf geen onverdienstelijk blues zanger/guitarist is en heeft dit jaar ook een cd uitgebracht “Jimmy the Kid”, die ik binnenkort hoop te recenseren voor onze website. Terug naar Davis die met “Magnolia Land” wel een zeer vette cd heeft gemaakt. Smerig en ruig heeft Jimbo de sound van Davis Coen weten over te brengen. Connecties met John Lee Hooker komen hier en daar bovendrijven. De covers zijn op 2 nummers na (Howlin’ Wolf’-Natches Burning en Muddy Waters-You gonna miss me) verdwenen. Eigen materiaal voert de boventoon en mag Davis voor mij blijven doen. Gebruikmakend van gastmuzikanten zoals Justin Showah op basguitaar, Darren Dortin en Kinney Kimbrough op drums en Lance Ashley op orgel, die een prominente rol vervult in het schitterende, met een repeterende sound klinkende delta-blues “Tired and Lonesome” . Organist Lance wijkt nog niet van zijn zijde in het prachtige Americana/blues gemixte “Nothing to hold on to”. Of het de BLUES is in “Country Girl Blues, het lekker ‘smerig’ gespeelde “Anna Ann, de Juke-Joint Blues “Eyes Like Diamonds” of Davis in de rol van Story-teller in “Shortin Bread” , nergens vertoont deze cd tekenen van verveling. Het enige minpuntje vind ik zelf het veelvuldig gebruik maken van fade-out, waar ik geen voorstander van ben. Een nummer moet een begin en een eind hebben. Als je naar Davis Coen luistert kreeg je een beeld van een oude man op zijn veranda, spelend op zijn guitaar met een whiskey-fles naast hem. Dit is een overheerlijke smerige, gore, vuige, ruige maar ook ingetogen emotioneel plaatje geworden van een man waar iedereen maar eens een keer naar moet gaan luisteren.

http://www.youtube.com/watch?v=cp1z3wPNobo&feature=related

http://cdbaby.com/cd/coen6
http://www.daviscoen.com/
http://www.myspace.com/daviscoen

(Johan Schoenmakers)