Doorgaans besteden we hier wat minder aandacht aan muziek die zich richt op een wat breder publiek. Niet omdat we daar onze neus voor ophalen, maar omdat dergelijke plaatjes over het algemeen kunnen rekenen op iets meer media-aandacht dan de huisvlijt van een obscure singer-songwriter uit Small Town USA. Daarom wel aandacht voor Adrian Saint John en niet voor Corinne Bailey Rae, zonder daardoor een waardeoordeel over die laatste uit te spreken.
Maar uitzonderingen dienen om de regel te bevestigen en de piepjonge Amerikaanse zangeres Daphne Willis is zo’n uitzondering. Haar debuut-cd ‘What To Say’ straalt een zodanig ontwapenende lentefrisheid uit dat de zon doorbreekt zodra je de eerste noten van haar stem hoort.
Willis, amper 22 jaar en behept met al de plezierige branie die bij die leeftijd past, put op ‘What To Say’ uit pop, jazz, blues, folk en zonnige rock, en de manier waarop ze dat doet deed mij denken aan Colbie Caillat en Norah Jones, terwijl de geest van Ingrid Michaelson ook niet ver weg is (‘Everybody Else’, ‘Bluff’, ‘What To Say’, ‘Still Tryin’’, ‘Jim Thornton’, een ode aan haar grootvader met zóveel warmte dat de sneeuw spontaan begon te smelten).
De muziek van Willis is echter iets lichtvoetiger dan die van haar muzikale voorbeelden, en hier en daar hoor je dat ze nog wat op zoek is naar een eigen geluid (‘Love And Hate’, ‘Swirl’). Maar storen doet dat niet bij dit ontluikende talent.
‘What To Say’ is een lekker plaatje dat zelfs bij de grootste kniesoor een glimlach op het gezicht zal toveren. Op dit soort donkere dagen, met het einde van een lange winter eindelijk in zicht, is dat al een behoorlijke prestatie.
Ken dit en is zeker niet verkeerd.
Lekker een beetje soul en ook wel bluesy.
Colbie Caillat hoor ik niet echt.