Radio Veronica heeft mijn jeugdjaren in Schiedam gekleurd. In een gezin waarin de LP’s van Dusty Springfield, Jacques Brel en Ray Charles op een bepaald moment overrompeld werden door die van James Last, Klaus Wunderlich en Music For The Millions, was Veronica een lichtgevend baken in de muzikale duisternis.

Hoewel mijn voorkeur uitging naar de programma’s van Lex Harding en Tineke, bracht zelfs een programma als Candlelight, gepresenteerd door ‘tenor’ Jan van Veen en opgesierd door meestal ondermaatse rijmelarij van verliefde of verdrietige pubers, enige verlichting in de muzikale zandbak die Nederland toen was.

Oké, Radio Veronica had alles afgekeken van Radio Caroline, maar déze diskjockeys spraken tenminste Nederlands! En ze besteedden aandacht aan Nederlandse bands. Volgens mij is Veronica zelfs de geestelijke vader van het onnozele begrip Nederpop. En ze speelden het soort muziek dat mijn jongenshart sneller deed kloppen. The Kinks, Beatles, Small Faces, Amen Corner, Animals, Yardbirds, Bintangs, Brainbox, Cuby, ach de lijst is nagenoeg oneindig.

Ik herinner me een kleine familiale botsing tijdens een live-uitzending van een concert van de Rolling Stones, ’s avonds om een uur of negen. Op een bepaald moment stormt mijn stiefvader binnen, loopt naar de radio en zegt dat die ‘schillenbak’ afmoet (terwijl hij overigens niet eens luisterde maar naar gewoonte met het een of andere klusje bezig was). Ongeacht het feit dat mijn broer en ik intens zaten te genieten van de Stones. Nee, we konden beter eens een plaat van James Last spelen, dat was tenminste beheerste muziek…

Radio Veronica roept bij mij dan ook geen gram nostalgie op. De zender ontstond in een tijd dat Nederland even benepen en kortzichtig was als het nu weer dreigt te worden. Veronica heeft er wél voor gezorgd dat die ‘schillenbak’ gemeengoed is geworden. En daarvoor ben ik ze nog steeds dankbaar.