Vrouwen en blues, het is een welhaast hemelse combinatie. Zeker als de vrouw in kwestie het soort stem heeft als de Amerikaanse Lisa Mills. Op haar onlangs opnieuw uitgebrachte album Tempered In Fire (de plaat verscheen officieel in 2010, maar werd toen blijkbaar onvoldoende opgepikt door pers en publiek in de VS) zorgt de stem van deze blanke bluesdiva vooral in de ballads voor een stevige brok in de keel van de luisteraar. Zo is het titelnummer, met een goed op dreef zijnde Andy Fairweather-Low (herinner u alstublieft zijn fantastische band The Amen Corner) op gitaar, behalve een soort eerbetoon aan Janis Joplin (Mills zong drie jaar bij Big Brother & The Holding Company, de legendarische ‘begeleidingsband’ van Joplin) ook meteen een prachtige staalkaart van Mills’ capaciteiten als blues- en soulzangeres. En in het meteen daarop volgende naar Stax ruikende soulnummer Why Do I Still Love You bewijst Mills dat ze ook moeiteloos omspringt met uptempo en funky songs.
Maar zoals hierboven al aangestipt: Lisa Mills is op haar best in hartverscheurende en gloedvolle tranentrekkers als Blue Guitars Of Texas, Tennessee Tears (een slepende bluessong van de in België wonende Beverly-Jo Scott), My Happy Song, These Arms Of Mine (van de diepbetreurde Otis Redding) en de ruim zes minuten durende afsluiter Someone Very Close. Dat laatste nummer laat een uitstekend bij stem zijnde Mills horen, ondersteund door een stevige ritme sectie (drummer Eric Heigle en bassist Ian Jenniings) en van heerlijke blueslicks voorzien door opnieuw Andy Fairweather-Low die op dit album op een uiterst ingetogen manier een hoofdrol opeist. We gunnen het deze oude rot in het vak met alle plezier. En we maken ons sterk dat Lisa Mills daar ook zo over denkt. Want onder meer dankzij het werk van dit gewezen tieneridool is Tempered In Fire uitgegroeid tot een plaatje om veelvuldig te zoenen.