Zeggen dat John Mayer larger then life is bij onze Amerikaanse medemens is een open deur intrappen. Hij was op een bepaald moment zowat een instituut. Zodanig zelfs dat zijn amoureuze escapades met filmsterren en countryzangeresjes voor meer tekst zorgden dan zijn cd’s. Die cd’s riepen vooral gemengde reacties op bij professionele en vrijetijdsluisteraars. Zelden een muzikant gezien die zo opgehemeld én verguisd is als Mayer. Goed, het gros van zijn albums klinkt glad, bijgevijld, behoedzaam en opgepoetst, maar ook dan hoor je dat deze kerel talent heeft. Try (een live-album met drummer Steve Jordan en bassist Pino Palladino) en Continuum (met het heerlijke Gravity) laten iemand horen die verdomd goed naar blues heeft geluisterd en daar het een en ander van heeft opgestoken. Die lijn trok hij té voorzichtig door op Battle Studies om daarna drie jaar niets nieuws uit te brengen.

Nu is daar dan Born And Raised, een plaat waarop Mayer zich langs zijn rootskant laat beluisteren. Dat is voor hem blijkbaar even wennen want het duurt tot het vijfde nummer (Something Like Olivia) voor er iets gebeurt dat echt je aandacht opeist. Het titelnummer zit goed in het zadel, met wolkjes pedal steel van de onovertroffen Greg Leisz en Mayer die een aardig stukje wegblaast op de mondharmonica, al hadden die Eagles-koortjes niet echt gehoeven – ondanks de stem van Graham Nash. Ook het onverbloemd naar Clapton lonkende Love Is A Verb blijft aan je kleren hangen. Moeilijker ligt het met de akoestische nummers in deze set. Daarin wil Mayer te hard bewijzen dat hij een serieuze muzikant is. Die verkramptheid maakt dat Born And Raised nooit uitgroeit tot het uitstekende album dat het hàd kunnen worden. In de sport heet zoiets een gemiste kans.

http://johnmayer.com

www.myspace.com/johnmayer