Toen de Californische meidenband The Bangles in 1984 debuteerde met de energieke LP All Over The Place, een plaatje waarop ze hun voorliefde voor de Byrds en de groepen van de zogenaamde ‘British invasion’ niet onder stoelen of banken staken, trok de hoes mijn aandacht naar een frêle zwartharige schoonheid met een fraaie Rickenbacker op haar schoot. Een laattijdige teenage crush was geboren en om de een of andere reden ben ik daar nog steeds niet van genezen. Susanna Hoffs had en heeft het allemaal. Persoonlijkheid, charisma, talent, ogenschijnlijke onschuld en een stem die in staat is het Noordpoolijs nog sneller te laten smelten dan nu al het geval is. Toen de band uitgezongen was, begon Hoffs aan een bescheiden solocarrière die tussendoor tweemaal werd onderbroken voor een reünie-cd met haar voormalige bandleden.
De jaren zijn genadig geweest voor de inmiddels 53-jarige Hoffs. Zoveel is wel duidelijk na het bekijken van de cover en het beluisteren van haar nieuwe cd Someday. Hoffs heeft nog steeds een stem die voor barstjes in mijn hart zorgt. Met Mitchel Froom aan de knoppen en onder meer Bob Glaub op bas, gitarist Val McCallum en Pete Thomas achter de drums, levert Hoffs een album af dat louter poppareltjes. Noem het kamerpop, popmuziek voor volwassenen of adult oriented rock, het label doet niet ter zake. Dit is een verzameling schitterende songs van een zangeres die zich geen moer aantrekt van rages, modegrillen, populaire genres of de verkoopsdwang van platenmaatschappijen. Susanna Hoffs schreef 9 van de 10 nummers samen met gitarist Andrew Brassell, waarna Mitchel Froom zorgde voor een uitgekiende en loepzuivere orkestratie. Echte uitschieters zijn moeilijk te vinden omdat de kwaliteit op deze cd zeer consistent is, maar November Sun, Always Enough, Raining en Regret verdienen alleszins een extra vermelding.