Tussen ‘echte’, betaalde concerten door, wil de Ierse singer-songwriter Ben Reel nog wel eens gratis optreden. Van de week was hij in Het Monumentje de Amsterdamse Jordaan. Met nummers van zijn nieuwe, veelgeprezen CD Darkness and the light. En enkele covers van zijn muzikale helden om de mensen bij de les te houden.
Daar zit hij dan, in de hoek van het Amsterdamse bruin café Het Monumentje op een maandagavond: de Ierse singer-songwriter Ben Reel. “Testing – one – two. Testing – one two.” Wanneer hij zich ervan heeft verzekerd dat zijn versterker en microfoon het doen en zijn gitaar goed gestemd is, neemt hij nog rustig de tijd om zijn glas bier leeg te drinken. De uitbater van het café (in zijn vrije tijd geen onverdienstelijk muzikant) dimt de lichten. Het optreden kan een aanvang nemen.
Ben Reel zet Could’ve Been in, van zijn nieuwe, veelgeprezen zesde CD Darkness and the light: “They say I’m past the point of rescue/They say I died the day I lost you/ Well I don’t blame you for getting up and leavin’/I wish I could turn back this clock of pain.” Het café vult zich met sigarettenrook. Aan de tafel voorin zitten enkele fans en vrienden en bekenden, als discipelen bij het laatste avondmaal. De rest van het café is gevuld met mensen die toevallig zijn komen aanwaaien, die hier komen omdat het een van de laatste café’s is waar je nog binnen kunt roken en – jawel – een enkele muziekliefhebber.
Ruim twee uur duurt het optreden, en Ben Reel slaat zich er manmoedig doorheen. Hij speelt voornamelijk nummers van zijn laatste CD, afgewisseld met covers van zijn muzikale helden om de mensen die Reels muziek niet kennen bij de les te houden. Into the mystic van Van Morrison zit hem als gegoten. Maar de publieksfavoriet blijkt Fire (vooral bekend van Bruce Springsteen, wiens stem en zangstijl wel wat weg hebben van die van Ben Reel). Tot in de achterste rij zingen mensen in het inmiddels mee. Of ze doen op z’n minst een poging, ondanks de drank en wie weet wat voor andere genotmiddelen. ‘Romeo and Juliet’ valt een man in kennelijke staat net te vroeg in. Reel laat zich niet van de wijs brengen: ‘Romeo and Juliet… Samson and Delilah’.
“Heb je eee-even voor mij?!”, blèrt de dronkelap. Omstanders manen hem tot stilte. De onverstoorbare Ben Reel zet een volgende nummer in: ‘Fill me up’, een sterk, stevig rockend nummer. Met zijn krachtige stem kost het hem ondanks zijn simpele apparatuur weinig moeite zijn publiek te overschreeuwen. “Fill me up, I’m always empty. Fill me up, I wanna be half full.” Na afloop neemt Reel nog maar weer eens een slok van bier. “Het glas is halfvol”, constateert hij.
“Het went wel, dat gratis optreden”, zegt Reel. “Natuurlijk speel ik liever voor een betalend publiek, voor een zaal met mensen die er bewust voor hebben gekozen om naar mij te luisteren. Bij voorkeur met mijn eigen band. Maar ik zit niet altijd volgeboekt. Dan treed ik liever op dan dat ik onderuitgezakt voor de televisie ga zitten, zeker in een vreemde stad waar ik de weg niet ken.”
Aan de tafel in zijn hoek van het café heeft hij zijn CD’s uitgestald. Van tijd tot tijd verkoopt hij nog wel eens wat. Vooral de ‘special limited edition’ van zijn laatste CD loopt goed, zegt hij. “Het is eigenlijk een afgekeurde versie van de handelseditie van de CD. Mijn platenmaatschappij wilde Darkness and the light alleen uitbrengen als ik vijf nummers verwijderde. Dat heb ik toen maar gedaan. Terwijl ik net een hoop geld had uitgegeven om die eerste versie te laten persen. Nu verkoop ik de CD met alle nummers erop maar als speciale editie tijdens optredens. Een kwestie van marketing.”
16-04: Kantoortje, Haarlem (samen met Ronald de Jong)
21-04: De Taverne, Bergen (samen met The Harlem Buoys)
www.benreel.com
(Jan Bletz)