Het magistrale openingsliedje Pale Green Ghosts van het gelijknamige album van de Amerikaanse zanger en liedjesschrijver John Grant dendert, ondersteund door opzwepende en een zwelgende moogsynthesizer, overheersende electrobeats en kwijnende strijkinstrumenten je huiskamer in. Eigenlijk weet je het dan al. Deze plaat klinkt stukken speelser dan de melancholische onderstroom op zijn alom geprezen folkrock voorganger “Queen of Denmark”, waarop de heren van de Amerikaanse formatie een grote muzikale bijdrage leverden. Op “Queen of Denmark” klinkt Grant gepijnigd door een moeilijke jeugd, zijn lang verborgen gehouden homosexsuele geaardheid en het verlies van zijn grote liefde. Op het recent uitgebrachte “Pale Green Ghosts” acht John Grant de tijd rijp voor muzikaal andere keuzes en toont hij zich opnieuw een meesterlijke songwriter. Via Denver, New York, Berlijn, Dublin, Parijs en Amsterdam komt hij terecht in IJsland, waar hij na een optreden van de technoband GusGus bandlid Biggie Veira ontmoet, die John overhaalt zijn tweede album in diens studio in Reijkjavik door hem te laten produceren.
Op nummers als You Don’t Have To, Blackbelt en Sensitive New Age Guy druipen de invloeden af van muzikanten en new wave bands uit de jaren tachtig met een synthesizer geörienteerde geluid onder wie Yello, Cabaret Voltaire, New Order en Yazoo. Perfecte muziek om van in een bepaalde trance te komen. De liefhebbers van het jaren zeventig softrockgeluid van Grants solo-debuutplaat zullen deze intrigerende opvolger waarschijnlijk minder makkelijk verteren. ‘Je kunt geen albums baseren op wat anderen denken. Je kunt niet iedereen voor je winnen, dus kan je maar beter doen wat je zelf wilt’ laat Grant in een recent interview weten. Een donker dagboek met openhartige liedjes en een venijnig cynisme, waarop hij met zijn droevige, sonore stemgeluid bijna de ziel van zijn luisteraars openscheurt. Een sterk album waarop hij zich onder meer bloot geeft over zijn HIV-besmetting en zich andermaal kwetsbaar opstelt over zijn relatiebreuk. Gepijnigde, persoonlijke ontboezemingen over de lessen van het leven. Van een zinderende spanning met aanstekelijke synthpop, het herkenbare geluid van de moog en basale beats, die je richting dansvloer lokt tot aan sferische folkpopnummers als GMF, It Doesn’t Matter Anymore en het afsluitende Glacier. Tevens vervullen McKenzie Smith en Paul Alexander van de formatie Midlake en de Ierse zangeres Sinead O’ Connor bescheiden bijrollen op “Pale Green Ghosts”.
www.johngrantmusic.com
(Johan Schoenmakers)