RSS

Regina Spektor Eindelijk Weer In Nederland

In Nederland is Regina Spektor om een of andere reden niet echt een grote ster, maar in de VS ligt dat anders. Daar verkoopt ze honderdenduizenden platen. Barack Obama is een fan, Tom Waits ook. Binnenkort is ze voor het eerst in vier jaar in Nederland en staat ze in Paradiso.

Volgens de Wikipedia behoort Regina Spektor tot de ‘anti-folk’-stroming, wat dat ook moge zijn. Luister naar haar, en je hoort in de verte Joni Mitchell of pianomeisjes zoals Tori Amos of Fiona Apple. Maar ze schijnt als kind in Rusland via de cassettebandjes van haar vader ook naar artiesten als Billie Holiday te hebben geluisterd, ze heeft vlekkeloze covers van Radiohead (No Surprises) en The Beatles (The Threetles eigenlijk, het gaat om Real Love) gemaakt, en ze is evenzeer beïnvloed door hiphop als door de Joodse en Russische volksmuziek van haar voorouders.

Misschien is anti-folk hetzelfde als eclectisch? Wel een folkgevoel uitdragen maar met andere middelen (Spektor kenmerkt zich door stemgegorgel, dolfijngeluiden en beatbox-imitaties) en teksten die cryptischer en minder navelstaarderig of juist agitpropperig zijn dan die van de gemiddelde folkzanger? Is anti-folk kortom niet gewoon eigentijdse folkmuziek? Wat is trouwens het verschil met Folkpunk, Indiefolk, Neofolk en Freakfolk? Ach, misschien heeft een veelzijdig artieste als Regina Spektor de grenzen tussen deze genres misschien gewoon geslecht.

Het doet er ook niet toe. Want wat een stem, wat een bijzondere nummers, wat een muzikaliteit, wat een geweldig talent! Vooral haar Begin to Hope uit 2006 is erg sterk, ondanks de wat blikkerige productie. Een mooi mengsel van pop, punk, klassiek en volksmuziek. Luister maar naar Après moi le déluge, waarin Spektor de bekende uitspraak van Madame de Pompadour een muzikale schop onder de kont geeft.

Ook op haar laatste plaat, What We Saw from the Cheap Seats, staan de nodige juweeltjes. Onderga All the Rowboats maar eens. Een melodie die meteen blijft hangen, een intrigerende en geestige tekst (Masterpieces serving maximum sentences/It’s their own fault for being timeless), boeiende instrumentatie (vooral tegen het einde, wanneer ze knalgeluiden maakt) – een van de hoogtepunten op deze CD.

Andere nummers zijn wat minder in balans. Sommige bezwijken onder een overmaat aan gekkigheid (Oh Marcello) of zijn juist zo gepolijst dat ze weinig karakteristiek zijn – een ‘power ballad’ als How zou zo door Christina Aguilera opgenomen kunnen worden.

Maar zelfs de minste nummers hebben wel wat; geen wonder dat ABC News vorig jaar What We Saw from the Cheap Seats tot plaat van het jaar uitriep: “At its core, What We Saw from the Cheap Seats is a deceptively straightforward singer-songwriter record. Upon repeated listens, if you are open to it, it will plant itself deep into your soul and beautifully haunt your dreams. Regina Spektor has been attempting this kind of subtle masterpiece to some extent since her earliest self-released albums. Here, she has resoundingly achieved her goal.”

In Nederland is Spektor nog het bekendst van het nummer Us, dat KPN in 2007 gebruikte voor een reclame.

Hopelijk komt er op 31 juli na haar optreden in Paradiso ook voor haar andere werk meer belangstelling. Voor een voorproefje: luister naar de nummers van haar Live in London (2010), met o.a. On the Radio. Zo poppy heeft anti-folk nog nooit geklonken!

(Jan Bletz)


Comments are closed.