Gitarist Jerry Miller verwierf enige faam in de Lage Landen als gitarist in de begeleidingsband van Eilen Jewell. Zijn specifieke speelstijl is dan ook mede verantwoordelijk voor de toon van haar smaakvolle country- en roots rock. Miller (die in tegenstelling tot zijn illustere naamgenoot nooit deel uitmaakte van de legendarische Moby Grape) speelt in de traditie van de oude (country)pickers als Chet Atkins, Doc Watson en bovenal Merle Travis aan wie hij Travis Express, de instrumentale openingstrack van zijn langverwachte debuutalbum New Road Under My Wheels, opdraagt. Dat de man een virtuoze gitarist is, was al duidelijk geworden op de albums van Eilen Jewell (die hier welwillend opdraaft om wat zangpartijen voor haar rekening te nemen). Echte klasse weerspiegelt zich evenwel niet alleen in excellente kunde, maar ook in de hoeveelheid emotie iemand in zijn muziek legt, of hij louter technisch hoogbegaafd is of ook een kloppend hart heeft.
Bij Jerry Miller zit dat allemaal wel goed. Hij is niet alleen maar vingervlug, zijn ziel zit in elk nummer, wat deze plaat lekker te verteren maakt. Miller leeft zich uit met onversneden rockabilly (Slaughter On Roosevelt Boulevard), slepende countryblues (Steuben Street Blues), puntige western swing (What A Little Moonlight Can Do) en zonnige surf (in Moon Fallin’ staan Dick Dale en Duane Eddy tevreden te knikken in de coulissen). Hij wordt bijgestaan door een schare muzikanten (Miss Tess, Eric Royer, John Sciascia, Roy Sludge, Jason Beek) die veel hoorbare lol aan hun medewerking hebben beleefd. Met hun enthousiasme en speelplezier zorgen ze samen met Jerry Miller voor een pretentieloos album dat zich uitstekend leent tot soundtrack bij deze zomerse dagen.