Rise To The Grind, het soulvolle debuutalbum van Garrett Lebeau, ligt al enkele weken onderaan de immer groeiende stapel te recenseren plaatjes. Terwijl de meeste recensies van dit album eind juni verschenen – de man werd zo’n beetje platgebombardeerd met lof – kreeg ik maar niet voldoende vat op de elf songs die dit debuut opluisteren. Niet omdat de muziek zo gecompliceerd van structuur is of zodanig avontuurlijk dat ik de weg verlies tijdens het luisteren. Daarvoor volgt Lebeau iets te zorgvuldig een route die in het verleden uitgebreid is vastgelegd door gelijkgestemde geesten als Al Green, Boz Scaggs, Atlanta Rhythm Section en Aaron Neville – die alles bij elkaar toch meer risico durfden te nemen dan hier het geval is. Het album is ook niet opzijgeschoven omdat Lebeau mij niet kan bekoren als zanger. Ik hou wel van het ietwat lijzige timbre dat zijn zangstijl kenmerkt. En al evenmin omdat hij een matige gitarist zou zijn. De licks die de man rondstrooit zijn heerlijk snoepgoed voor de liefhebber.
Hoe komt het dan dat de recensie Rise To The Grind keer op keer werd uitgesteld? Bij nader inzien (of bij nadere beluistering) komt dat doordat heel wat nummers op elkaar lijken qua stemming, toonzetting en opbouw. Lebeau heeft het in zijn vingers om goede songs te schrijven en zijn begeleiders hebben niet de minste moeite om die songs doelmatig in te vullen. Maar de set die ze hier spelen komt mij voor ongeveer de helft van de songs te eensluidend voor. Wat afwisseling in frasering, benadering en vooral ritme had van dit album een topplaat gemaakt. Begrijp me niet verkeerd, deze plaat steekt minstens met zijn kruin boven heel wat blanke blues- en soulalbums uit. Voor songs als Crazy World, Broke Down Dream, Eyes On You en Dark Of The Night (Boz Scaggs!) mag je ons midden in de nacht wakker maken. Maar dat neemt niet weg dat iets meer variatie geen overbodige luxe was geweest. Nu is Rise To The Grind een degelijk debuut van een muzikant die duidelijk meer in zijn mars heeft, maar dat op dit album nog onvoldoende toont. Benieuwd wat de toekomst zal brengen…
briljante cd dit
gelukkig heb je keer op keer de recensie uitgesteld. Ik zie het soms als overdaad als besprekingen over 1 en dezelfde cd binnen een periode van b.v. een week verschijnen. Beter een maand wachten als de eerste aandacht is geluwd.