‘Ik ben nogal een mompelaar. Relatief bescheiden en verlegen stort ik mijn hart uit op mijn nieuwe album’ – antwoord de Britse zangeres Allysen Callery als ik haar vraag naar de betekenis van de titel “Mumblin’ Sue”. Allysen omschrijft haar stijl als new folk of outsider folk (wat dat laatste ook mogen betekenen). Opgegroeid met platen van The Beatles, Joni Mitchell, The Incredible String Band en Britse folkmuziek leerde ze op haar veertiende gitaarspelen op de, voor haar maagdelijke zachte vingers,  prettige nylonsnaren. Tegen de veertig loopt de beschouwende, enigzins triest klinkende zangeres als ze zes jaar geleden debuteert met het zelfuitbrachte intieme album “Hopey”. Evenals haar achterliggende vier platen blijft Allysen op de cd “Mumblin’ Sue” trouw aan de Britse folkbeweging. Een plaat, die net zo goed in de jaren zestig uitgebracht had kunnen zijn.

Opvallend aan het met producer Eric Michael Lichter opgenomen “Mumblin’ Sue” is vooral haar vaardig, vingerplukkende speelstijl op de scherper klinkende stalen snaren, de oprechte ontroering en het magisch, engelachtige falsetto, dat mij doet denken aan folkzangeressen van weleer onder wie Sandy Denny en Maddy Prior. Een album met negen eigen composities en de klassieker Long Black Veil. Dit nummer wordt opgeluisterd door mooie  vocalen van  Kelly Cleveland.  De cd “Mumblin’ Sue” balanceert krap 28 minuten op een stevig koord tussen pure spanning en ongekende pracht, die als een tedere bloem langzaam ontvouwt. Een donkere plaat voor gure herfstdagen.

allysencallerymusic.com

(Johan Schoenmakers)