De meeste gelegenheidsformaties zijn doorgaans geen lang leven beschoren. Maar al vaak bereiken ze zelfs de prille ouderdom van een jaar niet omdat de meeste tijdelijke groepsleden zo’n ‘project’ als een fait divers beschouwen, een gelegenheid om op korte tijd een paar extra centen te verdienen. Daar komt nog bij dat de platen die dit soort fenomenen maakt, zelden de middelmaat ontstijgen. Zoals het in de nevelen van de vergetelheid geparkeerde Little Village, waar illustere figuren als Ry Cooder, John Hiatt, Nick Lowe en Jim Keltner het mooie weer maakten. Een tournee, een tegenvallend album en afgelopen. Vanuit dat perspectief bekeken is het des te opmerkelijker dat de Canadese Blackie and The Rodeo Kings (die ook enige bekendheid genieten als BARK), ooit ontstaan als eerbetoon aan de veel te vroeg gestorven landgenoot Willie P. Bennett, de wereld intussen al achttien jaar verblijden met hun eminente muziek. Want naast hun rol in deze band, die inmiddels zeven albums op haar palmares heeft, hebben bandleden Tom Wilson, Colin Linden en Stephen Fearing genoeg andere bezigheden om hun dagen tot over de rand te vullen.

Desondanks vond die drietal de voorbije maanden de tijd om South op te nemen, hun achtste album alweer en wat mij betreft zonder meer hun allerbeste tot nu toe. Wie het repertoire van deze formidabele band een beetje kent, weet wat dat betekent. Wilson, Linden en Fearing waren aanvankelijk van plan een akoestische plaat met covers op te nemen, maar in de studio van Linden bleken de eigen songs het – op Driftin’ Snow van Willie P. Bennett na – laken naar zich toe te trekken. Wat wél overeind bleef, was de intentie om een akoestische plaat te maken. In die opzet ligt meteen de sterkte van South, want Wilson, Linden (die veelvuldig uitblinkt op slidegitaar) en Fearing zijn niet alleen uitstekende muzikanten en zangers, ze hebben elk voor zich én tezamen heel wat schitterende songs uit hun pen of laptop getoverd. Verder lijken de heren in de studio van Colin Linden hun eigen Big Pink te hebben gevonden want de geest van The Band waait hier langs alle gaten en kieren binnen om zich nadrukkelijk te doen opmerken in titelnummer South, het fraaie meerstemmig gezongen refrein van Fleur De Lys en I’d Have To Be A Stone, misschien wel de mooiste ballade die ik de afgelopen maanden heb gehoord. Dit nieuwe album van Blackie and The Rodeo Kings zou dan ook evengoed te koop kunnen zijn bij de juwelier want het is een briljantje.

http://blackieandtherodeokings.com/south

www.facebook.com/blackieandtherodeokings