Toy – Join The Dots

Join The Dots is het tweede album van de Engelse groep Toy. Een jaar geleden verscheen hun gelijknamige eerste album met hulp van producer Dan Carey die ook op Join The Dots de touwtjes stevig in handen houdt. De Engelse pers is behoorlijk verdeeld over de kwaliteiten van dit album. Mojo besteedt er een volledige pagina aan en geeft vier van de maximale vijf sterren. In Uncut staat de minimale recensie weggedrukt tussen vele andere en is een mager zesje hun loon. Voor beide opvattingen is wat te zeggen. Grosso modo bevalt de inhoud van dit album mij wel, al zijn sommige liedjes nog niet altijd volgroeid. De groep heeft de liedjes opgenomen in een studio waar een lasershow en een heuse rookmachine voor een spontaan sfeertje moeten zorgen. De vaak open structuren van hun liedjes maken ruim baan voor een psychedelisch geluidsbeeld met dankbetuigingen aan het adres van Syd Barrett. Niet dat daarmee de klassieke popliedstructuur geheel aan de kant is gezet. Onder leiding van gitarist Dominic O’Dair grijpt de groep graag terug op die stijlvorm waarbij O’Dair maximaal gebruik maakt van zijn gitaarapparatuur. Daarnaast heeft de groep goed geluisterd naar de elektronische muziek en zijn de mogelijkheden van Alejandra Diez’ Korg Delta keyboard verder opgerekt. In het titellied Join The Dots zorgt dat zelfs voor een elektro-disco injectie á la Giorgio Moroder voordat het gitaargeweld weer losbarst.

White Denim – Corsicana Lemonade

De uit Austin, Texas afkomstige groep keert op haar jongste album Corsicana Lemonade terug naar de basis van de rockmuziek. Sinds hun debuutalbum Workout Holiday uit 2008 is dit het zesde studioalbum van het viertal musici. De uitgebreide stijlmiddelen als progrock, free-jazz, soul, psychedelica en postrock die op vorige albums aangewend worden, zijn op hun jongste album enkel nog in summiere details terug te vinden. Aan de hand van producers Jim Vollentine en (op twee nummers) Jeff Tweedy kiest White Denim op Corsicana Lemonade voor een dominante rol voor de invloeden uit de blues- en southernrock. Deze beperking pakt niet altijd even goed uit. Op sommige momenten is de voorspelbaarheid te groot en is de zo geroemde inventiviteit van de groep in geen velden of wegen te bekennen. Liedjes als Let It Feel Good en Pretty Green zijn wat dat betreft domweg te tam en te nietszeggend. Het zijn de wat mindere momenten van een groep die over de hele linie wel degelijk in staat is heerlijke up-tempo rockliedjes te produceren. Liedjes als Come Back, Distant Relative Salute en het sessieachtige ruim 6 minuten en 40 seconden in beslag nemende lied Cheer Up/ Blues Ending laten nog eens horen dat deze groep wel degelijk een flinke pot aanstekelijke gitaarrock uit de heupen kan schudden. Een stemmige afsluiter in de vorm van het lied A Place to Start toont aan dat de heren ook in rustiger vaarwater hun eigen koers kunnen bepalen.

(Koos Gijsman)