Even denk ik dat ik naar een onontdekt talent en album uit de jaren zestig luister. Ik hoor onder meer superieure wiegeliedjes in de stijlvolle hoek van de folk, jazz en blues. wat me doet denken aan de grote klasse van Joni Mitchell, Rickie Lee Jones, Mama Cass en Cat Power in hun beste dagen. Alsof deze zangeres haar liedjes voor je vertolkt in de legendarische Gaslight Café. De opvolger van het debuut “Four Letters” van de in New York City geresideerde Londonse zangeres en liedjesschrijfster Cariad Harmon is toch echt afgelopen maand uitgebracht.

Een warm, persoonlijk en openhartig naamloos nieuw album, waarop ze grote klasse uitstraalt en zowel blijk geeft van levenswijsheid als inlevingsvermogen (‘New York, you take all my money and piss it up the wall’). Als bladzijden uit haar dagboek. Het boeiende en elegante aanbod dat op “Cariad Harmon” wordt geserveerd klokt dik dertig minuten en klinkt opvallend fris en speels. De omkadering vergt geregeld niet meer dan rustige akkoorden op haar akoestische gitaar of spaarzaam gebruik van de piano, banjo, basgitaar of percussie, waarbij ze het belangrijkste instrument, haar zangtalent, indrukwekkend onder controle heeft.

www.cariadharmon.com

(Johan Schoenmakers)